Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 3

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 153]

Een Wenschelijk Sindikaat.

Ziehier een manifest, verschenen in het laatste nummer van RÉGÉNÉRATION en gericht aan de publieke vrouwen.

‘MEISJES’ LIJDENDE ZUSTERS!

Een verbond is in wording om u de vrijheid weer te geven waarop gij recht hebt, evenals elk ander menschelijk wezen: de volledige vrijheid om uw handel te drijven, in afwachting dat een zedelijk en stoffelijk hooger staande beschaving hem onnoodig maakt.

Het verbond zal voor u werkzaam zijn zonder nevenbedoeling. Vertrouwt het en steunt zijn pogen.

Gij zult goed doen regelmatige sindikaten te vormen zooals alle andere werkers die slechts ten koste van overmatige vermoeienis het leven kunnen houden en afhangen van de grillen hunner werkgevers. Het verbond zal raad en hulp verschaffen aan allen die er om vragen. Zij die zich afgezonderd zullen houden om de een of ander rede, goede of slechte, zullen daarom niet minder de genegenheid der bondgenooten deelen.

Maakt ons alle onrecht, alle willekeurige behandeling, door u of door anderen geleden, bekend; wij zullen voldoening eischen en de herhaling er van beletten.

[p. 154]

De verouderde reglementen die u zoo wreed en willekeurig buiten de wet stellen, moeten verdwijnen; gij moet dezelfde rechten hebben als de andere arbeiders, hoe weinig die dan ook beteekenen, en samen met hen zult gij strijden om uw bestaan te verbeteren.

De openbare meening, zoo dom als wreed, noemt uw handel onzedelijk en schandig, zonder een enkel verwijt toe te sturen aan degenen die van uw diensten gebruik maken. Wij zien slechts uw slavernij, uw onrechtvaardig lijden.

Laat ons samen werken om vooreerst gelijk recht te bekomen. Goedheid ten uwen opzichte zal dan weldra volgen.

Meisjes, ongelukkige zusters, vergeef ons dat gelukkiger broeders en zusters, bewust of onbewust, schuld hebben gehad aan uw folteringen. Gelooft in hun ijverige genegenheid, steunt hun pogen voor uw welzijn.

Aan u onze harten, aan ons de uwe

Deze oproep moest verspreid worden door den ‘Bond voor bevrijding der meisjes.’ Het is zeer te betreuren dat de ontwerpers van die poging zich op het laatste oogenblik hebben terug getrokken, en wij hopen, zegt ‘Régénération’ dat het denkbeeld door moediger menschen zal heropgenomen worden.

Dit pijnlijk vraagstuk is hier op klare vrijmoedige wijze gesteld, en wel op praktisch terrijn.

Alle ontucht onderstelt twee personen: de gebruikte en de gebruiker, de verkoopster en de kooper.

Wie is de gebruiker?

[p. 155]

Meestal iemand die stoffelijk of zedelijk belet wordt, door de eischen en invloeden van zijn omgeving, een verhevener vorm van geslachtelijke vereeniging te kennen.

En de gebruikte?

Negen maal op tien een vrouw, door ellende of door het bederf dat er uit voortkomt, gedreven zich tegen betaling over te geven aan wie haar noodig heeft.

Die vraag en aanbod, voortkomende uit een zelfde oorzaak - ellende maatschappelijke wanorde - zal blijven bestaan zoolang deze blijft voortduren. De ontucht is dus een dubbel ‘noodzakelijk kwaad’ zooals de officieele sociologen zeggen. Niet omdat ze eigen is aan de menschelijke natuur, zooals men het ons wil wijsmaken, maar omdat zij onvermijdelijk voortvloeit uit onze over 't algemeen domme wijze van leven. Wij moeten er dus niet op rekenen, gelijk sommige goedige menschenvrienden, dat de verfoeielijke handel in liefde eenmaal zal ophouden als al het andere blijft.

Maar, wat onmiddelijk kan gedaan worden en wat moet gedaan, dat is den sluier van schijnheiligheid afrukken waarmede de ‘steunpilaren der maatschappij’ deze etterbuil trachten te bedekken. Want dat is verfoeielijk. Dat belet het kwaad te kennen en te begrijpen en dus ook, net doelmatig te bestrijden.

In een maatschappij waar men handel drijft in alles, maar in alles, is het natuurlijk dat sommige menschen, - zonder daarom afgronden van bederf te zijn - er aan gedacht hebben munt te slaan uit het gebruik hunner geslachtsorganen. In een samenleving waar een heele klas van leden onmogelijk een dag kan bestaan,

[p. 156]

zonder zekeren arbeid te verrichten, - al is het soms de onnuttigste, de gevaarlijkste, de vuilste, de schandelijkste - is het natuurlijk dat vrouwen, alvorens van honger te sterven, den geslachtsarbeid aanvaarden. In een samenleving, eindelijk, waar alles samenspant om te beletten dat de liefde haar gezondste, haar hoogste uiting bereikt, is aan te nemen dat mannen hun toevlucht nemen tot een armzalig schijnbeeld van liefde en zich daarmee tevreden stellen.

Waarom dan zulk verschijnsel, dat ieder als natuurlijk en noodzakelijk beschouwt, stelselmatig willen uitsluiten en aan verachting prijs geven, pogen te smoren door zich te beroepen op een barbaarsch, middeleeuwsch wetboek? Waarom die wezens van vleesch en been, die openlijk het maatschappelijk verschijnsel - de noodzakelijke ontucht - tastbaar voorstellen, uit de samenleving verbannen door er een slavenkaste van te maken.

Klaarblijkelijk, omdat de schijnheilige steunpilaren der maatschappij zich heel wel aan het kwaad kunnen gewennen, maar de schande vreezen. Welnu, als men ons het kwaad opdringt willen wij ook de schande. De publieke vrouw moet eindelijk haar rechtmatige plaats in de samenleving innemen tusschen de ‘eerbare vrouw’ en den ‘noodlijdenden arbeider’. Zij moet zich openlijk en trotsch aanstellen op die plaats.

Wordt de koopman, die zijn handel drijft, de arbeider die zich naar zijn werk begeeft, op een bijzonder politieregister ingeschreven, doet men hem door een bijzonder korps bewaken, brengt men hem met schoppen en stompen naar de wacht? Wordt hem een bepaalde stad, een straat, een huis tot verblijf aangewezen? Wordt

[p. 157]

hij in een gevang opgesloten als hij bij zijn werk een ziekte opdoet, al is ze dan ook besmettelijk?

De publieke vrouwen hebben recht op dezelfde behandeling op dezelfde waarborgen van vrijheid, als de andere arbeiders. Zij hebben recht op den eerbied van allen want zij vervullen een belangrijke rol in de maatschappij. Zij zijn de minnaressen, de echtgenooten van hen die er geen andere hebben. De vrouwen die wij goed genoeg achten om onze zonen tot de hoog-verheven liefde in te wijden, moeten ook goed zijn om met ons de meest elementaire burgerrechten te deelen.

Zooals het hun gezegd wordt in bovenstaand manifest, kunnen de publieke vrouwen alleen vrij komen van de willekeur en gemeen recht verwerven door zich te groepeeren, zich in te richten en zelf zich te verdedigen tegen de schandelijke misbruiken waaraan zij dagelijks blootstaan, door haar volkomen bevrijding van de openbare meening af te dwingen. Alle mannen en vrouwen die het hart op de rechte plaats dragen, alle ware socialisten behooren hun ongelukkige zusters te helpen en aan te moedigen in deze moeielijke taak.

Wanneer hebben wij het eerste sindikaat van publieke vrouwen?

Charles Albert.