tot
runner-up in de categorie Beste Buitenlandse Album. De zeer eigentijdse commerciële potentie zonder concessies aan platgetreden paden en hebberige handen van platenbazen is grotendeels de verdienste van producer Robert Jan Stips. Deze maakt als toetsenist vanaf 1981 jarenlang deel uit van The Nits. Na
Tent nemen The Nits het besluit beroepsmuzikanten te worden. Van de dertig jaar die The Nits in 2004 bestaan, hebben ze er bijna vijfentwintig op zitten als profs. Dat is een enorme verdienste, want veel hits hebben The Nits niet gehad. Ze hebben wel genoeg liedjes geschreven en gezongen die ‘iedereen’ kent. Minimaal één in die categorie is eigenlijk al voldoende voor onvergetelijkheid, en dat is wellicht ‘In the Dutch Mountains’, eventueel concurrerend met ‘Adieu Sweet Bahnhof’ en ‘Nescio’ als bekendste hits van The Nits. Het optreden op het Deense rockfestival Roskilde in 1983 is het begin van een Europese carrière om je pet voor af te nemen. Het is bijvoorbeeld geen sinecure in het ontzaglijk popkritische Finland een bekende naam te zijn. The Nits is het gelukt. Puur op karakter en eigenheid - de Hollands-Engelse uitspraak van Henk Hofstede is in combinatie met zijn stemgeluid uit duizenden herkenbaar - zijn The Nits een constante factor in de continentaal-Europese popwereld. Ze zingen in het Engels, maar ze maken er een soort euro-Esperanto van, door ook woorden uit allerlei andere talen te gebruiken, het liefst dwars door elkaar heen. Op die manier hebben ze een geheel eigen aanpak gevonden om het probleem van de taalkeuze het hoofd te bieden. Producers- en bezettingswisselingen hebben regelmatig het Nitsbed opgeschud. Vooral het toetreden van de bassiste Joke Geraets en achtergrondzangeres Petra Lugtenburg (beiden in 1985) trok het Nitsgeluid meer open en maakte het avontuurlijker. Internationaal succes werd geboekt met
In the Dutch Mountains (1987), een staaltje Nitsigheid dat de groep de BV Pop Prijs oplevert. Daarna toeren The Nits zowel door de Sovjet-Unie als de Verenigde Staten. De relatie met de Stichting Popmuziek Nederland die jarenlang het monopolie op overheidscontacten en -gelden voor de
The Nits.
popsector had en waarvan Henk Hofstede bestuurslid is, legt de groep geen windeieren. Zo is de band openingsact op het New Music Seminar van 1991 in New York. Vanaf 1989 wordt de groepsnaam kortweg Nits. In de jaren negentig consolideert Nits zijn positie in de wereld van de alternatieve pop. Hitsingels zijn er niet of nauwelijks meer. De groep komt in 1994 onverwacht en sterk uit de hoek met Nederlandstalige bewerkingen van Nitsnummers, in combinatie met oude cabaretliederen van Freek de jonge. Deze vertaalt ‘In the Dutch Mountains’ als ‘Dankzij de Dijken’. Hun samenwerking gaat onder de naam Frits. Rond die tijd breekt Nederlandstalige muziek definitief door dankzij Marco Borsato's monsterhit ‘De meeste dromen zijn bedrog’. Nits zet het eigen-taal-experiment niet door en keert terug naar de vertrouwde Nitswereld van melancholie en kunstigheid (en soms gekunsteldheid). Nits raakt even het kompas kwijt als Robert Jan Stips in 1996 de groep verlaat; iedereen lijkt bezig een nieuwe eigen weg te zoeken zonder de Nitsparaplu. Maar al in 1997 treden Hofstede en Kloet weer als Nits op in hun favoriete Finland. In 1998 is
Alankomaat (Fins voor Nederland) met behulp van Finse gastmusici het resultaat van de
reshuffle en wederopstanding. Het fenomeen ‘theatertour’ wordt door Nits uitputtend pan-Europees ingevuld. In 2000 wordt Japan aangedaan in het kader van 400 jaar betrekkingen Nederland-Japan. Nits is zonder twijfel een van de meest bijzondere, meest concessiearme culturele ambassadeurs van Nederland.
De laatste jaren doet Nits van alles wat een gearriveerde band zoal doet: reissues, jubileumvieringen, combitours, soloprojecten, opdrachtcomposities. Weinig luizen meer in de pels en dat hoeft ook helemaal niet. Hofstede
Auteursrechtelijk beschermd