Ons Erfdeel. Jaargang 46

[p. 565]

Gertrude Starink

hij zei een van de twee en jij beslist
ik wacht ginds op de heuvel tot je komt
ik zag hem gaan de beker in de hand
die hij zou vullen bij de oude bron
jij zag hem niet je wachtte op het tij
de vogel riep je keek niet op of om

weet jij nog wat de veerman altijd zong

hij stond waar niemand had gestaan dan jij
ik nam de vogelveren van de grond
hij zei dat jij ze niet meer nodig had
het was zo helder ik zag ver voorbij
de plaats waar snachts de oude veerboot zonk
weet jij nog wat de veerman altijd zei

hij reikte mij de beker en ik dronk

Uit: De weg naar Egypte. Zeventien passages: 1977-1985, 1993.

[p. 566]

Gertrude Starink

het was om jou dat ik de zin begon
en elke letter is aan jou gewijd
de namen die je aannam in die tijd
heb ik gebeiteld om de lotuslamp

de hinde ligt te smeken in het kamp
dat haar de adem afgesneden wordt
mijn wapens ben ik kwijt mijn haar is kort
ik wil alleen zijn als ik haar bevrijd

alleen met blote hand zonder respijt
zal ik me voorbereiden op de nacht
waarin hij die ontbrak komt om zijn kracht
te meten met de krachten die ik won

ik zag een huis dat op de klifrand ston

ga jij maar vast als ik de zin voleind
staat op de lamp een vlam die niet verdwijnt
maar doorschijnt als een ader in albast
ik blijf hier wachten op mijn laatste gast

Uit: De weg naar Egypte. Een passage: 1985-1993, 1995.

[p. 567]

 

ik zag de oude beker staan en dronk

 

want ik had dorst ik dacht er niet bij na

 

en waar ik stond draaiden de dingen om

 

en alles wat hiervoor kwam kwam hierna

 

en alles wat hierna kwam kwam hiervoor

 

en alles kwam en ging en draaide door

 

 

 

tollend wierp ik de beker op de grond

 

 

 

en waar hij viel siste het ornament

 

dat sterren spattend uit de zetting sprong

 

en om mij heen trilde een firmament

 

van licht en klank dat door het lichtveld heen

 

mij naderde en tegelijk verdween

 

en achterbleef ongrijpbaar als een stem

 

 

 

dit is je mal zei het giet nu je brons

Uit: De weg naar Egypte. Zeventien passages: 1993-1999, 2000.

[p. 568]

Gertrude Starink

roerloos ligt de boot te wachten
als ik instap volgt een zachte
deining zonder een geluid

dan bestrijkt de wind de zeilen
en de vogel op de steile
oever spreidt zijn vleugels uit

Uit: De weg naar Egypte. Twintig passages: 1999, 2000.