Ons Erfdeel. Jaargang 46

[p. 417]

Erik Spinoy

(...)

Diep in mijn hol verstopt
bleef ik gezelschap
van mezelf alleen.

Laat ze maar jagen
dacht ik zo.

Deed ik
verknipte assepoes
de deur misschien
hermetisch dicht

gaf ik aan keizers zelfs
mijn onbewogen nee
cadeau

om naderhand
of in mijn droom
tsarina in wit hermelijn
van het verrukte
hof te zijn?

Verstopte ik me niet
om des te meer
een vondst
te zijn

of om te zien hoe
hoog mijn hart
onaangedaan
de rest bezag
en dan te voelen hoe
het zwelt daarbij?

[p. 418]

Erik Spinoy

Hooghartig als een zwaan
stijgt mijn ballon
naar het smetteloos zwerk

en doet dat voor zichzelf alleen
niet voor het wriemelend
mierenvolk dat achterblijft
en klapt en zich vergaapt

aan grillige linten, weidse omvang
bonte kleurenpracht
verrijzenis
en statige verhevenheid.

Hoe anders loopt het af:
of hij verongelukt
ontploft
zijn buik scheurt open
hete lucht koelt plotseling af
of hij verdwijnt
uit het gezicht opeens.

Dan haalt het volk
verveeld, in ergernis
de schouders op.
Hun ogen kijken naar
elkaar opnieuw
terwijl een vreemd
vertrouwd genot hen
door de slapen bonkt.

[p. 419]

 

Ze gingen dood

 

ze viel alleen

 

een

 

 

 

raar wit wijf

 

dat gemberbrood en koek

 

met esdoornstroop

 

in manden neerliet

 

uit haar kamerraam.

 

 

 

Geen leugen

 

hield haar staande dan

 

de leugen dat

 

de leugen moet

 

gesloopt

 

 

 

uit alle macht.

 

 

 

Een kracht gaf het

 

die sneeuwblind maakte

 

voor de rest.

 

 

 

Of het dit

 

waard was ook?

[p. 420]

Erik Spinoy

Het was een geloof
als een ander.

Het was niet slecht
het was niet goed
in gods volstrekte termen.

Het hield me recht
het liet me doen
het hield me vast
een spook op jaren
dat me vallen liet
in zoiets

als de Dode Zee
waarin ik ook bij zinnen
toch al dreef
alleen nu

weerloos uitgestrekt
kruipdierlijk en
koudbloedig
week van vlees
en alles zo
onmenselijk
stromen latende.

(...)

Uit: erik spinoy, Boze wolven, pp. 80-83.