Ons Erfdeel. Jaargang 46

[p. 198]

Leo Vroman

Een psalm voor het kleden

Systeem! Ik spreek naar U zoals
naar een te lang gestorven tante:
te zoet, waarschijnlijk dus te vals,
benepen starend naar de roet-
zwarte broche aan haar hals,
de maangoedgeur van haar bouffante

en zoals haar verdorde bron
vertoont ook Gij mij Dode Kanten
in mijn gedachten even zwart
als haar veelvuldige japon
waarmee haar nachtzoenen mij krasten.
Van taf en trui schuilde haar hart
vol duister in haar borstbalkon.

Of ook Uw Binnenromp bestaat
uit Kookpek-tule en Geteerd Brokaat
waar zin en zinnelijkheid verdwijnen
onder een oerwoud van baleinen?

Zijt Gij zo zwaar door ons vermomd
dat ons een waanbeeld eeuwenoud en
steeds weer onder nieuwe fouten
overgroeid, vervloekt, verstomd,
niets beters dan zichzelf ontlokt?

Zijt Gij zo zwaar door ons gerokt
dat ik U eeuwig moet ontkleden:
daar! pauwenveren van de middeleeuwen,
daar! Griekse toga's, en daarbinnen
vijfduizend jaar geleden
met visgraat en papyrusdraad
gestikte luiers van ruw linnen,
alsof het in principe gaat
om laag op laag en naad op naad.

[p. 199]

 

Dan barst nog iets van leeuwenhuid

 

de oertijd van de eeuwen uit.

 

En dan een donkere wolk stof

 

die nog even doet alsof

 

 

 

Ik toon U als ik mij ontkleed

 

alles wat ik van U weet.

 

Zoek ik naar metaforen?

 

Ik hervind Uw Sporen pas

 

binnen mijn bovenbroek en jas.

 

En muts. En das.

(Uit De roomborst van Klaas Vaak, 1997)

De mensheid

De mensheid waar ik toe behoor
stel ik mij als een vrouwtje voor
bedrijvig blind bordurend
met een reeds beverige hand
aan een patroon steeds anders
maar voortdurend
met de werkelijkheid in onbekend verband

en dat zij klaar is, op wil staan
en niet meer kan vanwege
het zwarte naaiwerk aan haar schoot
en aan de zitting van de stoel geregen,
maar overigens dood

(Uit De gebeurtenis en andere gedichten, 2001)

[p. 200]

Kathedralen

Wij zijn kathedralen
vol duistere geuren
en duistere gangen
achter zware deuren
verborgen zalen
Van het beeldwerk hangen
versmolten spiralen
en treurige slangen
van kleurloze kralen
Daar zijn voelbare balen
verouderde stangen
verwaarloosde palen
Daar stijgen en dalen
verdwaalde gezangen
verdichte verhalen
van dood en verlangen
zichtbare gangen
geopende zalen
en zonlicht

(Uit De godganselijke nacht, 1993)