vier stuks, zouden worden gerealiseerd, onder meer van de Engelsman William Tucker en de Deen Per Kirkeby. Inmiddels waren de plannen gegroeid voor een groot herdenkingspark naast de Rio de la Plata, de brede rivier waarin de lichamen van veel slachtoffers waren gedumpt.
Het ontwerp van Rini Hurkmans voorziet in een cibachroom, een grote kleurendia ingeklemd tussen gepantserd glas. Centraal zit een Argentijnse moeder, gekleed in het zwart, vóór de Rio de la Plata. In haar schoot rust een veelkleurige, horizontale gestalte, gevormd door een bundel kleren. Die verwijst naar het idealistische deel van een volk dat opkwam voor de rechten van de eigen samenleving. Rondom haar, verspreid in het gras, als aangespoeld, de kleding van de vermisten, even kleurige mutes.
De ambiance van de cibachroom is gelijk aan die van de omgeving; de actieve kijker kan de horizon van het beeld, de Rio de la Plata, verlengen met de rivier van de werkelijkheid. De kracht van het verbeelde drama wordt dan versterkt door de aarde en het water die het kunstwerk omgeven. Ondertussen kan de kijker de Argentijnse zon als lichtbak gebruiken. De cibachroom van de twintigste en de eenentwintigste eeuw is te vergelijken met de glasschilderkunst in de gotische kathedralen. Als de zon in het herdenkingspark, het Parque de la Memoria, het af laat weten, en de beschouwer gaat in de schemering aan de achterkant kijken, ziet hij, net als bij de middeleeuwse glas-in-lood-ramen, zichzelf raadselachtig weerspiegeld.
In de Piedad de Argentina valt het ideaal van de opdrachtgever samen met het concept van de kunstenaar op een bepaald moment van haar ontwikkeling. Wanneer Rini Hurkmans tijdens de internationale competitie niet of weinig met kleur zou hebben gewerkt, zoals tot 1997 het geval was, zou ze waarschijnlijk niet tot de uitverkorenen hebben behoord. De intensiteit van de Argentijnse zon en de brede maatschappelijke betrokkenheid vroegen bij deze techniek om veelkleurigheid.
Afb. 2, Rini Hurkmans, ‘Piedad de Argentina’, realisatie 2004, ciba-chroom, gehard glas, betonfundering, 250 × 360 × 4 cm - Fotomontage Rini Hurkmans.
Het oude beeld van de piëta, de bedroefde moeder met Christus dood in haar schoot, werd door de kunstenaar opgeladen met een nieuwe betekenis. Het specifieke werd op een heel directe manier universeel, het religieuze profaan. In Argentinië zal het een metafoor worden waarin alle volhardende moeders, de strijders voor mensenrechten en zij die zoeken naar een krachtig artistiek icoon, elkaar kunnen vinden. De keuze van zulk een oude, gekoesterde voorstelling stimuleert de herkenning. Maar het accent van vernieuwing en de kwaliteit worden bepaald door de kunstenaar. En hoewel de Piedad de Argentina vanwege de slechte economische omstandigheden pas in 2004 gerealiseerd zal worden, beschikte de jury over voldoende vergelijkingsmateriaal, ook binnen het oeuvre van Rini Hurkmans, om haar het vertrouwen te gunnen.
Net als veel kunstenaars van haar generatie is Rini Hurkmans niet specifiek gebonden aan een bepaald materiaal. Het is niet belangrijk of de kisten van Without Title van hout, karton of polystyreen zijn vervaardigd. Met deze en andere materialen kan zij haar meer conceptuele doel bereiken. En nu de installatie is opgeruimd en opgevouwen, is er nog de video van de vlag als teken van vitaliteit en vrijheid.
En net als andere kunstenaars van haar generatie maakt zij gebruik van dia, foto, film en video. Zo vervaardigde zij in 2000 een video-film van zeven minuten over de gemutileerde koorbanken in de Grote Kerk van Breda, My
Auteursrechtelijk beschermd
