Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 569]

Frank Koenegracht

Hosannah! zijn de duitsers nog
de profundis moffen in Bangkok: bellied
sons of tricky dicky uit
de stukgesprongen trampolines van het blauw
gedoken: de laatst lachende Neckermänner.

(fly daughter fly)

Zo vliegt de kist met middenstandszaad over
de tuintjes en de dochters, ooit nagelfijn geboren
voor de rijst maar nu
voor de met topspin geladen passie
van de Bumsenexpress. Bummm.

(fly daughter fly)

Hé moeder Telefunken & pater Fiat en ook
kardinaaltje Hoechst (met je zwaar drinkende
zoon vol vliegen), wanneer komen jullie thuis, je
kunt hier niet slapen. Er is geen tijd voor kussen en slapen.

Waarom een modderwater stad gebouwd
in een zachte delta, op de ruggen van kikkers
waarom een stad gebouwd en haar overgieten
met zoveel
duisternis.

(lay lady lay)

Prince, ik heb vaak ongelijk natuurlijk
Mijn vergissingen slapen in mijn huis heus.
Maar de Neckermänner moeten sterven
In de mateloos doodslag roepende zon.

[p. 570]

Frank Koenegracht

Vandaag is het mijn hondedag.
Mijn diploma's huilen als honden.
En mijn doden,

elke dag staan er een paar op
om me wakker te maken
uit mijn dromen van zwaluwspeeksel.

Elke dag staan er een paar op.
Ze liggen in mijn huis als Romeinen.
Ze worden met de dag brutaler,

stelen heel openlijk,
en als ik vragen stel beginnen ze te huilen,
of vertrappen van kwaadheid hun hoed.

Af en toe gaan ze nog weg
en nemen beleefd afscheid.
Slapen doen ze niet.

Ze kruipen onder de nacht door.
Ze kruipen onder de nacht.

[p. 571]

De gasvlag (1986)

 

Ik open de vergadering.

 

Het is niet toegestaan te spreken

 

want ik ben moe

 

tot op mijn botten en luister niet.

 

 

 

Ik ken een fort

 

waarboven de wind stilzit,

 

de gracht gevuld met blaren

 

en oude snoeken die nog denken.

 

 

 

Het is niet meer de vraag

 

of wij dat zijn

 

of het juist is,

 

er is geen vraag.

 

 

 

Nu zou ik willen dat de secretaris ophield

 

met wat hij zit te doen.

 

De wegen rennen rond als dode hanen.

 

 

 

We zijn geboren en leven

 

in precies zoveel verbijstering

 

als voorgeschreven.

 

Voort klappert de gasvlag.

[p. 572]

Frank Koenegracht

Er is een halte voor mijn huis.
Mannen, vrouwen, kinderen

staan er bijeen.
De vrolijke vrienden van overal.

Ik heb niets met hen te maken
en zij hebben niets

te maken met mij.
Als de bus geweest is

zijn ze allemaal weggesparteld
en is de halte rustig.

Dat is logisch.
Ze kunnen immers moeilijk

voor mij de bus laten passeren,
dat zou niet zijn te combineren

met hun verplichtingen elders.