Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 419]

Anton van Wilderode

Wie bracht mij van Golgota thuis?
Ik lag in een niemandsland
als het zwarte wrak van een boot
op een eindeloos ledig strand.

De dag, dacht ik toen, is voorbij
de lange dag van zijn dood
want ik voelde mijn zoon in zijn bloedrood kleed
zo zwaar en zoet op mijn schoot.

De storm, dacht ik toen, is voorbij
de donder, de regen van vuur
want de stad stond opnieuw rondom mij
met zijn heilige, veilige muur.

Uit: Maria moeder, 1974.

[p. 420]

Anton van Wilderode

Les Très Riches Heures in een kleine hoek.
Het jaarlijks defilé van bezigheden.
Over een plek van nauwlijks honderd schreden
het ritueel van het getijdenboek.

Het tussenpad gerijfd. De sla gewied.
Een vierkant uien onder vlezen stelen,
een portie gefriseerde peterselie,
een bed rabarber, raap en rode biet.

De zon intens verwachten op de noen.
De kruiden van de moestuin zien bewegen
van lage wind en hoe somtijds de regen
de hofmuur maalt in hevig vermiljoen.

Handtastelijk geluk, de vingers aan
het ribfluweel van bladeren en planten,
de aarde ademend tegen de handen.
In efemere geuren huistoe gaan.

Uit: Daar is maar één land..., 1983.

[p. 421]

Wie gaat, wat blijft

 

Als ik verdwijn bestaat de wereld voort

 

de jonge bomen waaiend en volwassen

 

boven het glijdend groen van zoveel grassen,

 

de vogels gaan gewoon met zingen door

 

 

 

de sterren draaien met dezelfde naam

 

voor mensen met veranderende namen

 

in haar voor altijd uitgezette banen

 

zolang de zon duurt en de zomermaan,

 

 

 

er zal een menigte van rozen zijn

 

en ronde sneeuw des winters op de wegen

 

en speelse pirouettes van de regen

 

en dag en nacht en dag, als ik verdwijn.

Uit: De Vlinderboom, 1985.

[p. 422]

Anton van Wilderode

1

Als poedersneeuw ligt poëzie. Éen uur
niet langer ach, zo onvoorstelbaar puur
als niets daarná stuifmeel en vogelveertjes.
Al wat op aarde valt verliest zijn duur.

2

Soms doen de woorden pijn, soms zijn ze zacht,
met borstelhaar bezet of schapenvacht,
nu eens in gif gedrenkt, dan weer in honig,
met vlijt gezocht of gratis thuisgebracht.

3

Als ik aan tafel zittend, nu en hier,
boven de uitdaging van wit papier
de woorden oproep om ze neer te schrijven,
staat mijn verzegeld binnenst op een kier.

Uit: Poedersneeuw, 1991.

[p. 423]

Een vreemdeling

 

Ik ben hier vreemd. Zal nooit of nimmer wennen

 

aan leven langs de weg, in openlucht

 

wonen, bewegen. Ik wil steeds terug

 

naar mijn koel land van canada's en dennen.

 

 

 

Een binnenhuis, het haardvuur in de avond,

 

foto's en schilderijen aan de wand,

 

brieven en boeken, altijd bij de hand,

 

van alle vrienden die ik zag begraven.

 

 

 

Ik wil bruin akkerland zien en de beemd

 

melkwit van sneeuw of room van madelieven,

 

de nacht tegen de deur aan: ik ben liever

 

thuis in mijn eigen land. Ik ben hier vreemd.

Uit: Apostel na de Twaalf, 1992.