Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 258]

Wiel Kusters

Staande op de landweg,
mijn handen in een droom,
was ik zo'n jongen.

Ik gaf een man gestalte
zonder hem te zien.

Het gat tussen ons werd groter,
lege velden, zwarte modder.

‘Pas op, daar staat een man te kijken!’

Uit: De gang (1979).

[p. 259]

Oudheidkundig museum

 

Ik zag een meisje in haar graf.

 

Daar lag een meisje onder glas.

 

 

 

Ik wist niet wie dat meisje was.

 

Wel wist ik dat ik om haar gaf.

 

 

 

Haar armen, botten, beenderen, benen.

 

Ik stond aan haar voeten te verstenen.

 

 

 

Ringen droeg zij om haar armen.

 

Verder niets dat haar kon warmen.

 

 

 

De zon sprong binnen door het raam.

 

Zon, dacht ik, Zon is je naam.

 

 

 

's Nachts ligt Zon in het licht van de maan.

 

De zaal is leeg. Zij ziet mij staan.

Uit: Het veterdiploma (1987).

[p. 260]

Wiel Kusters

Een kamer
ballade

Het is een gesloten kamer.
Deur en ramen wijdopen.
Ik schrijf dit met een hamer.
Scherven. Niet in lopen.

Zijn ook die scherven gesloten?
Als vers valt de vis van zijn graat.
Ik snijd me aan glazige moten.
Het bloed stolt uren te laat.

Men kan zich danig vergissen:
Ik droom zeer zelden van mij.
En is het van rottende vissen,
dan haal ik mijn dichter erbij.

Het speelt zich dan af in die kamer.
Ik ben er met adem gevuld.
En hoe ik ook proest en stamel,
het is steeds een ander die lult.

Eens toen ik in het duister mijn brood at,
brood belegd met wat steen,
precies op de plek waar een gat zat,
wist ik hij is hier geweest.

Vraag me maar niet wie die hij is.
Hij komt het donker niet uit.
Als ik het helemaal zelf wist,
viel hij misschien door de ruit.

Ik ben nu terug in die kamer.
Mijn ogen houd ik erbij.
De vis die ik plet met mijn hamer,
dat kun je wel denken ben jij.

[p. 261]

 

Zo kan hij de dans nog ontspringen.

 

Leven en sterven staan vrij.

 

Dat is het geheim van die kamer.

 

Hier geurt slechts de tegenpartij.

 

 

 

Vraag me nu niet of jij jij bent.

 

Ik weet niet wie ik ontmoet.

 

Als je bij mij door de ruit rent,

 

herken ik niet eens je bloed.

 

 

 

Ik raak met mijn hoofd nu een hand aan,

 

zij brengt mijn hand naar een hoofd.

 

Ik voel daar een mond die zich opent.

 

Dat heeft mij die dichter beloofd.

 

 

 

Het is alsof iemand fluistert,

 

iets luider fluistert dan schuim.

 

Ik hoop dat jij hier nu luistert.

 

Of huil je daarginds in de tuin?

Uit: Kwelrijm (1983).