Ons Erfdeel. Jaargang 43

[p. 58]

Stefaan van den Bremt

Ik die de nasmaak van loslippigheid
geproefd heb, en zij is te jong
en praat mijn mond voorbij en bijt
als peper op mijn tong;

ik die de vreemde kriebel van het woord
gevoeld heb als het witte blad
en zit te schrijven als vermoord
ik het, al dat wit zat;

ik die de ren van kippen zonder kop
gezien heb, en hoe oud was ik
die de stokkende harteklop
gehoord heb van de schrik? -

Ik die aan boeken en een bloem
geroken heb, en ze niet noem.

Uit: Rover en reiziger, Manteau, 1992

[p. 59]

De Nachtwacht

 

Een klad kaal licht verloor zich in het donker

 

waarvan het einde zoek is voor het oogen

 

in de kring waarin het zich bewoog

 

wierp ik mijn schaduw. Als een kale jonker

 

barstte dat licht uit in het aardedonker

 

en stootte zich aan mij, want ook ik toog

 

op weg naar duisternis die mij aanzoog

 

als een planeet vol uitgeblust geflonker.

 

 

 

Dat patserige licht kwam er niet achter

 

en paste liever voor het donker. Wachter,

 

dat was ik, van de nacht. En wat was hij?

 

Een afgestorven dag. Hij rustte zachter

 

dan ik, die nog in dit dood taalgetij

 

moet waken, spraak en schrift voorbij.

Uit: Verbeelde boedel, Manteau, 1995

[p. 60]

Stefaan van den Bremt

Poëzie is een uitstap

die de aankomst uitstelt.

Zij kiest de route die nog niet is aangelegd.
De bekende weg waarnaar gevraagd wordt
legt zij om: haar wegen zijn eenmalig.
Een oud vehikel maakt zij weer als nieuw.

Poëzie is een uitstap

die na de aankomst pas begint.

Zij meet de dichtheid van het gegeven ogenblik.
Zij is een venster met uitzicht op een onderschrift.
Zij is het raam waarin de ruimte indikt.
Zij heeft al de tijd van de wereld.

Poëzie is een pelgrimage

naar de laatste woonplaats van het woord.

Het reisdoel is dat onbeschrijfelijke punt
waar alle tegenvoeters willen copuleren.
Poëzie, zoals de liefde, is de ellende
van lijfelijke gelukzaligheid. Ook

zij eindigt met de treurnis

van elk dier na de coïtus.

Uit: Een vlieg met gouden vleugels, Manteau, 1997.

Noot: het dorpje Saint-Cirq-Lapopie was de laatste woonplaats van André Breton (1896-1966). Zijn gedicht ‘Sur la route de San Romano’ (1948) begint met de regel: ‘La poésie se fait dans un lit comme l'amour’.

[p. 61]

Als een wolk die blijven wil
(naar René Char)

 

Zijn we dan als een wolk die blijven wil

 

en uitbarst in een regenbui? Als regen

 

druppels worden die niet kunnen zwijgen

 

van hemelhoge lucht. Zoeken ze in aarde

 

de wortels van de wolk die ze verlaten?

 

 

 

Zijn we dan als een wolk die wortel schiet?

 

Zijn we niet als uit de lucht gegrepen

 

op de aarde? Vervluchtigen we vragend

 

in een door ons verdichte fabel? Zijn we

 

niet als een wortel die tot wolk opschiet?

Uit: Taalgetijden, Manteau, 1999

[p. 62]

Stefaan van den Bremt

6

't Was in de taal

dat ik op reis ging,

op wereldreis;

't was in de taal

dat ik ben thuisgekomen

woord voor woord;

't was in de taal

dat ik migreerde,

wereldwijs;

in de taal was het

dat ik asiel aanvroeg;

ik kreeg

in de taal

een voorlopige verblijfsvergunning.

Uit: Taalgetijden, Manteau, 1999