|
| |
| |
| |
Fedde Schurer
(1898-1968)
Fan de freonskip
Mar dit is freonskip, dy't de libbens bynt:
As skouwe siel oan siel syn skruten tinzen
Betrouwe doar, en grut betrouwen fynt,
De ban ûntslein fan willemoedske grinzen.
Yn 't siikjend wurd ferbûn op stille wacht.
En djip fersteande ek wat gjin wurden neame;
Twa skoftge hynders, dy't yn moannenacht
Feriene by deselde hikke dreame.
| |
Van de vriendschap
Maar dit is vriendschap die de levens bindt:
Als schuwe ziel aan ziel zijn schuchter denken
Durft toevertrouwen en vertrouwen vindt,
Vrij uit de ban van zelfgekozen grenzen.
In 't zoekend woord verbonden op hun wacht.
En diep verstaand ook wat geen woorden noemen
Twee schicht'ge paarden in maanlichte nacht
Die bij het hek verenigd staan te dromen.
Vertaling Jan Popkema.
| |
| |
| |
Gysbert japiks
(1603-1666)
Nacht-rest-bejerte, aef juwn-bede
Nu iz de Dey forronn' mey uwre' in stuwne,
Oermits de Sinn' dol-duwck't, ijnn' wetters gruwne.
Meyts' uwz nu Sliep (fen God, om restjen, juwne)
Komm', swiete sliep uwz eagen firddig binne,
Dat swierlijck Droagjen naet ontsjoergje' uwz sinne',
Dat sorgge' in aengste' uwz rest-njue naet oer-rinne
Komm' swiete sliep. Mar wezz' uwz feste borge,
Dat nin Nacht-grijmme' uwz fettet bye lorge,
Dat wy naet reytsje' ijnn' Fijnne waese' in forge,
Mar Y, boppe al, Tjercke'-Head, jôn Weyters seyne,
Woll-sill'ige Ing'len, dats' all' on-rie weyne,
Dat Jon Schiep Jo, fenne' Hol, naet wirdde onteyne
Az den trogg' sliep forquicke (ljeave HEERE)
Wy firdig, moarn-yer t' uwz berop weer-keere,
Ho1p' dat uwz dvvaen in litten, to Jon eere,
| |
| |
| |
Avondgebed
Nu is de dag vergaan met ure en stonden,
Vermits de zon zinkt in der waat'ren gronden.
Maak ons nu, Slaap, ter rust door God gezonden,
Kom, zoete Slaap, reeds neigen onze ogen.
Dat boze dromen ons niet kwellen mogen,
Dat zorg en angst de nachtrust niet vermogen
Kom, zoete Slaap, dat toch uw macht niet fale,
En geen Nachtspook versmoort ons ademhalen.
Waak gij, opdat in 's Vijands drasse dalen
Dat bovenal Gij, Hoofd-der-Kerk, ons zende
Uw Eng'lenheir en alle onheil wende,
Dat niet de Hel Uw schapen U ten ende
Als dan door slaap verkwikt, o lieve Here,
Wij morgen willig weder 't werk hanteren,
Help, dat al onze daden, U ter eren,
Vertaling D.A. Tamminga.
| |
| |
| |
Obe Postma
(1868-1963)
Lok
- Hasto 't lan fan jonge langstme
't Hege lok op ierde fûn ?
Fier haw ik myn dreamen weide
En de himmel iepen sjoen.
- Mar do wiest in ienlik swalker
Ljochte ierde wie myn leafde
Mei har hertslach gong myn hert.
- Lyts en earmtlik wie dyn libben
En dyn krêft wol ier fergien.
Mar op sêftste amme triljend
Haw ik Skiente lûd ferstien.
- Asto weitsjochst, sill' net bliuwe
Treastlik, leaven fan dyn bloed.
As dit eigen libben bloeide
Nei syn aard, dan is it goed.
| |
| |
| |
Geluk
- Trof je 't land van jong verlangen
't Hoog geluk op aarde aan?
Ver liet ik mijn dromen weiden
'k Zag de hemel open gaan.
- Maar je was een eenzaam zwerver
Liefde ging aan je voorbij.
Lichte aarde was mijn liefde
Met haar hart sloeg dat van mij.
- Klein en schamel was je leven
En je kracht wel vroeg vergaan.
Maar op teerste adem bevend
heb ik Schoonheids stem verstaan.
- Als je heengaat, zal niet blijven
Troostrijk, 't lieve van je bloed.
Als dit eigen leven bloeide
Naar zijn aard, dan is het goed.
Vertaling Jabik Veenbaas.
| |
| |
| |
Douwe Tamminga
(o1909)
In Memoriam
I
Ik rop syn namme tsjin de simmersee,
syn leave namme rop ik tsjin de brekkers,
hy hat jim kend, o ivige skombekkers,
jou my beskie, skodkopje net fan nee:
is hjir yn wetter, ljocht en wyngetwir
net in nei-ebjen fan syn stim bewarre?
dy hege skatterlaits, och mocht it barre
him wer te hearren, ienris klonk er hjir;
yn dizze weagen had hy stoeid en geid,
de brâning kletsend tsjin de geve ribben,
hjir boarte er yn it brûs en like it libben
ien lange roes fan fleur en feestlikheid;
hjir groef er grêften, stie er strampeloer
te bouwen oan syn brêgen en kastielen,
en kaam de floed om alles sljocht te spielen,
hy joech it nei in fül gefjocht pas oer;
see, wie syn lüd dy net te goed om wei?
lit ienkear noch dy bernegjalpen beare...
mar 't is omdôch, dyn tijen meie keare,
syn tij keart net, syn müle is stom tenei.
| |
| |
| |
In Memoriam
I
Ik roep zijn naam tegen de zomerzee,
zijn lieve naam roep ik de branding tegen,
hij kende jullie, eeuwig vretend leger.
geef mij een antwoord, schud en schuim niet nee;
bleef hier in water, licht en ijle wind
niet nog een na-eb van zijn stem in leven?
o werd het hoorbaar mij teruggegeven
waar het eens klonk: het schateren van dit kind;
in deze golven stoeide hij en kreet,
baarkoppen luid op zijn gezonde flanken,
hier speelde hij op overschuimde banken,
één roes, één feest dat eigen duur niet weet;
hier groef hij grachten, wijdbeens op het strand
gebogen over bruggen en kastelen,
en sloeg de vloed een bres in zijn kantelen,
hij vocht tot in zijn laatste schans van zand;
zee, werd zijn stem zo vluchtig afgedaan?
laat hier zijn kinderschreeuw nog eens regeren...
vergeefs, ebbe en vloed komen en keren,
niet zijn getij, zijn mond blijft stom voortaan.
Vertaling Theun de Vries.
| |
| |
| |
Tsjêbbe Hettinga
(o1949)
De blauwe hauk fan Wales
En de sinne winkt dizze middei mei it ljocht dat earst
Op de griene harpen fan 'e heuvels syn grûntoan fynt.
Hossebossend rydt it de gapjende weinspoaren del
Nei de giele hypotenusa's fan 't nôt dat rusket
As, fierwei, de twatalige brêge oer de Severn,
Of, no, de Devilsbridge oer de Towy, dy't mei koele
Fingers myn nútbrune boerefaam har boarsten opnimt,
Wylst tusken krúsbeien ferburgen eagen strune nei
De stream dy't ûntspringt op 'e hichten fan 'e ikebeam.
Triljen tilt it hoarnfee.
En yn it wâld fan molke sink ik yn dyn pupillen,
Dy't tsjuster binne as de mynskachten fan Pembrokeshire,
Dy't fan boerewetten tsjoar en ienhoarnich spit kenne,
Wylst se my, tusken hege tichte hagen troch, wize
Nei it hast ferpulvere paad werom dêr't ljocht út ljocht
Untflamme (noch foar't melkende fammen yn molkich fleis
My de jister by it weinhûs fan myn jeugd ynjagen),
En noch ljochter makket Wales it gers om dyn irissen,
Reade lippen fan pleatsen, dyn mûle in waarme stâl;
Wy rinne de hichte yn en de gleonhite ierde
Triuwt in hauk, d't bochtet as de delling dy't wy omgean,
Heger en heger. Under syn wjokken glidet it each
En de tiid dy't yn in loft blau fan dagen lucht neifljocht
En wynderige legearingen fan smolten herten,
En wy drinke út de meikrigen kroezen fan 'e dea
De ljochtdronkene doarpen yn kommen fan heuvels del.
Dêrtusken kiche en bidde de skiep ferjeffenis,
Blaffe hiemdoggen de pleatsen yn 'e stilte teplak,
| |
| |
| |
De blauwe havik van Wales
En de zon wenkt deze middag met het licht dat pas hier
op de groene harpen van de heuvels zijn grondtoon vindt.
Hossebossend rijdt het door gapende wagensporen
Naar de gele hypotenusa's van het graan dat roest
Als, ver, de tweetalige brug over de Severn, of,
Nu, de Devilsbridge over de Towy, die met koele
Vingers de borsten van mijn bruine boerenmeid opneemt,
En tussen kruisbessen spieden verborgen ogen naar
de stroom die ontspringt op de hoogten van de eikeboom.
En in het woud van melk verzink ik in jouw pupillen,
Die duister zijn gelijk de mijnschachten van Pembrokeshire,
Van boerenwetten ketting en eenhoornig spit kennen,
Terwijl ze mij, tussen hoge dichte hagen door, het
Pad wijzen dat terugvoert naar mijn oorsprong waar licht uit licht
Ontvlamde (nog voordat melkmeiden in romig vlees mij
De melkplaats bij het wagenhuis van mijn jeugd injoegen),
En nog lichter maakt Wales het gras rondom jouw irissen,
Rode lippen van hofsteden, jouw mond een warme stal;
Zweet beslaat de paarden.
Wij lopen de hoogte in en de gloeiende aarde
Drijft een havik, die cirkelt als het dal dat wij rondgaan,
Hoger en hoger. Onder zijn vlerken glijdt het oog mee
En de tijd die in een zwerk blauw van dagen wind najaagt
En de broze legeringen van gesmolten harten,
En wij drinken uit de geschonken kroezen van de dood
De lichtdronken dorpen in de kommen van de heuvels.
Daarginds kuchen en bidden schapen om vergiffenis,
Blaffen erfhonden de hoeven in de stilte terecht,
Neemt een adder zich beet.
| |
| |
En slimmeroan wurdt de hing nei dy tusken himel en
Ierde, do. Do bringst my - dy't dyn bringst is - nei it tsjerkhôf
Tsjin 'e heuvel. Hjir is dêr de tiid in kreup'le koster
Dy't stil syn brike berchredes seit tsjin roeken dy't yn
Har prysterpijen skrassen yn it glês fan 'e stilte
Kervje. Wy, dy't gers wurde, bin' wyld, de dea syn floara
Allyk. In iik wurdt in bank fan ieuwen fol triennen en
Sliepen; en de lytse koele kapel dêr't ik my myn
Earetsjinst yn yntink lit dy únleauwich huverje,
Bijen begûnzje de blomstikken grêven, steure har
Net oan it fan Welshsprekkende Ingels op 'e sarken.
Flinters befleane magen dy't hongerje efter in
Tombe; twa tongen falie yn 'e slach en taal flechtet
Nei de njonkenskikkende sinnen fan 'e hanneling;
De hichten fan Jarvis kantelje, de kliffen skomje.
Under it sliepen fan do en ezel falt de blauwe
Hauk fan Wales, wylst de brimzen, as de toarstige liuwen
Fan augustus, ús Welsh Bittere kroezen beleavje
| |
| |
En steeds wreder wordt de hang naar jou tussen hemel en
Aarde, jij. Jij brengt mij - jouw allegaar - naar het kerkhof
Op de heuvel. Hier is daar de tijd een kreup'le koster
Die zijn kromme bergredes mompelt tegen kraaien die
Gehuld in pijen krassen in het glas van de stilte
Kerven. Wij, die gras worden, zijn wild, de dood zijn flora
Gelijk. Een eik wordt een bank van eeuwen vol tranen en
Slapen; en de kleine koele kapel waar ik mij mijn
Eredienst indenk doet jou ongelovig huiveren,
Bijen gonzen rond bloemstukken en graven, storen zich
Niet aan het van Welshsprekende Engels op de zerken.
Vlinders fladderen en magen hongeren achter een
Tombe; twee tongen vallen elkaar aan en de taal vlucht
Naar de nevengeschikte zinnen van de handeling;
De hoogten van Jarvis kantelen, de kliffen schuimen.
Terwijl duif en ezel slapen, valt de blauwe havik
Van Wales, terwijl de wespen, als dorstige leeuwen van
Augustus, onze kroezen vol Welsh Bitter believen
Vertaling Benno Bamard en Tsjêbbe Hettinga.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd