Ons Erfdeel. Jaargang 38

Frida Vogels

De witte vossen laten zich niet vangen.
Bedreven jagers zetten vallen uit
verscholen onder sneeuw en takkenbossen,

zij vluchten met de klem aan hun bebloede poot.
Het rode spoor dat uitwijst naar hun trots
wordt in de nacht voorzichtig weggesneeuwd.

Het gekwetste dier
vlucht dieper in het bos
waar het nog nooit geweest was
nestelt het zich,
likt zijn wonden
en denkt aan de - nooit meer - weg terug.

Borg staan
voor wat men deed.
Wat vertrapt werd
terwijl men zorgeloos voortliep
verhaal op zich geven.
Eindeloze rekeningen worden gepresenteerd
waarover men moedeloos buigt, er geen weg in vindend.

Dat is het werk dat men doet in zijn later leven.

Uit: De harde kern, Gedichten, G.A. van Oorschot, Amsterdam, 1994.