Ons Erfdeel. Jaargang 34

[p. 726]

Jan Eijkelboom

De kleine komedie

1. Inferno

Nel mezzo del camin di nostra vita

Toen schrok ik wakker in een donker bos.
Ik was verdwaald in 't midden van mijn leven.
Dat wat ik vasthield liet mij zomaar los.

Van kindsbeen was de liefde mij gegeven.
Leven had nooit veel pijn gekost.
Toch is mij alles nu om 't even.

Wel had ik nooit iets opgelost,
altijd maar liever meegegeven
en wás er iets, dan had ik dorst.

Rond liep ik in een gouden nevel,
van gods gebod naar 't scheen verlost.
Maar daar is niets van heel gebleven.

Erger dan wanhoop is het kwaad
dat mij hier doodstil gadeslaat.

Uit: Wat blijft komt nooit terug, De Arbeiderspers, 1979.

[p. 727]

Het huis

Vanaf de schilferige bank
staar ik in een te strakke hemel
en later in de lange gang
tuur ik op uitgesleten steen.
Er wordt mij niets geopenbaard
over 't waarom en het waarheen.

Toch lijkt dit hechte oude huis
gemaakt voor wie heel zeker weten
wat recht en slecht is en
wat men beter kan vergeten.
Wel aarzelt tussen zaal en kamer
soms een vertrek. En ook niet thuis

te brengen is het perspectief
van in elkaar geschoven eeuwen.
Toch namen wij dit graag voor lief.
Ieder voor zich stoffeerde
hier zijn hol en hield
daar hof, tot het verkeerde.

Kunstig gedraaid zijn de kolommen
van het centrale hemelbed.
Ik hoor vanaf de zolder komen
wat fluitmuziek en licht gestep:
een meisjesvoet die zoet de maat,
de vastgestelde maat blijft slaan.

Toch weet ik dat ik weg zal gaan.

Uit: De gouden man, De Arbeiderspers, 1982.

[p. 728]

De bal

De bal was weer eens rond
en heeft een hoger vlucht genomen
dan de bekeken pass
waar jongetjes van dromen.

Nu ligt hij in de goot,
door daken ingesloten.
Wie heel lang naar hem kijkt
raakt net zo afgerond,
zo in zichzelf besloten.

Uit: De wimpers van de dageraad, De Arbeiderspers, 1987.

Vijver in Coingt

Doodstil dit watervlak, hooguit
een rilling als er blad op valt.
Toch houdt een bron het eeuwig vol
en loopt er altijd water uit,
door een scheef weiland naar beneden.
Het murmelt bij de overloop,
een oude man, tevreden en toch triest,
die weet dat hij nooit sterven zal.

Uit: Kippevleugels, De Arbeiderspers, 1991.

[p. 729]

Weg

Weg naar de Kop van 't Land,
tweebaans beton met eikebomen,
een oprijlaan naar niets, naar
wijdte, hemelhoog de lucht
aan 't eind, dan, als we bovenkomen
breedte van water met een pont erop.

Daar zijn we thuis, jij vanuit Sydney
of Taiwan, ik van misschien wel verder
al woon ik hier dichtbij. Wij
zeggen niets, omdat de zon ons zegent
zoals hij vroeger deed, altijd,
althans bij mijn en bij jouw weten,

en ook omdat een dode niet kan spreken.

Uit: Kippevleugels, De Arbeiderspers, 1991.

[p. 730]

Lied

Daar in de verste vleugel
voorbij het groot gazon
draaien in paren de zusters
de lakens om en om.

De lakens rijzen en dalen
op een geregelde maat;
de zusters moeten wel zingen
zo netjes als het gaat.

Dan wordt het laatste laken
met vaste hand ontplooid
en wordt de laatste Jonas
juichend de lucht in gegooid.

Ik keer mij om en je bent er
nog steeds in de kooi van je bed.
Gulzig slurp je het vocht
uit watjes met water gedept.

Straks komen de witte zusters
en maken haast geen geluid.
De lakens moeten nog wachten.
Eerst spuugt de walvis je uit.

Uit: Kippevleugels, De Arbeiderspers, 1991.