Ons Erfdeel. Jaargang 34

[p. 660]

Neeltje Maria Min

Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Uit: De Gedichten, Bert Bakker, Amsterdam, 1989.

Vanuit mijn bed kan ik door 't raam
vader zien gaan.
De zwarte nacht
ligt op zijn schouders als een last
en van het mes, dat in zijn hand ligt,
springt een roos
in duizend kleuren naar de hemelboog.
Zijn schaduw schuifelt als een spook.

Hij noemt een naam, die ik niet ken
en spreekt een taal waar ik te klein voor ben.

En nu, de dekens om mij heen getrokken,
zo bang ben ik en zo bezeerd,
zo diep van deze vlucht geschrokken,
weet ik alleen: er is geen schuilplaats meer.

Uit: De Gedichten, Bert Bakker, Amsterdam, 1989.

[p. 661]

VII

Een jurk met stroken van satijn
beslaat van hoofd- tot voeteneind
als een geknotte fee het bed.
Gesluierd staat een stoel erbij.

Aan haar lijkt alles porselein.
Het pas gewreven voorhoofd glimt.
Een kleine rimpel schiet voorbij.
Diep in haar keel begint gegons
van lachen dat niet verder komt.

Haar handen spelen met haar vlecht.
Ze strikt het lint er telkens om.
Ze denkt, maar heeft nog niets gezegd.

Waar wacht hij op?

Zijn vraag verpulvert in de lucht.
Haar aandacht die naar verten vlucht
verraadt het antwoord dat hij ducht.

De kamer tolt. In haar gezicht
maakt bangheid plaats voor ongeloof
als hij het wapen op haar richt.

Na het gedempte schot slaat schrik
zijn woede stuk en onverhoopt
stelt hem haar aanblik schadeloos.
Haar stille schoonheid biedt hem troost.

Zo: in haar witte ondergoed,
als rozen aan het hart geklemd
geronnen bloed waarop haar hand
ligt uitgespreid,
is zij toch ook zijn bruid.

Uit: De Gedichten, Bert Bakker, Amsterdam, 1989.

[p. 662]

VIII

Haar schaduw was mijn onderdak.
Een kamer zonder deur en zonder ramen,
waar ik alleen gelaten met mijn schaamte
om wat ik wist dat binnenin mij stak:
een horig wezen dat serviel en zwak
zichzelf verfoeide - over haar gedaante met
onvoorwaardelijke eerbied sprak.

Zij sloeg en schreef mij tranen voor
en ik betaalde maar.
Wat waarde had werd schade toegebracht.
Hoe schamel was wat overbleef
na zoveel jaar.

Nu ben ik dood voor. haar.
Een naamloos lichaam dat met graagte
wordt afgeknaagd tot het geraamte blijft.

Uit: De Gedichten, Bert Bakker, Amsterdam, 1989.

Hier is een kind dat in een droom van glas leeft
en met een natte vinger sterren tekent op zijn huid
en alle vogels die in hem hun schuilplaats hebben,
maant tot bevestiging van zijn geluk.
Hij laat zich vallen, hij heeft geen gewicht.
Nu ligt hij met de aarde mond aan mond
en laat het vocht dat uit de grond opstijgt
aan weerszijden zijn tong begroeten.

Maar daar komt de moeder en gooit roet in zijn jeugd.
Van nu af is zijn stam in pijn gevestigd,
vermag geen wind zijn takken te doen waaien,
bewoont geen vogel meer zijn groen.

Uit: De Gedichten, Bert Bakker, Amsterdam, 1989.