Ons Erfdeel. Jaargang 34

[p. 370]

Joost Zwagerman

Thuiskomst

Ik loop nog steeds niet rond in huis.
Het lijkt wel of ik beklim. Hoe lang ben ik
voorbijgegaan, hoe krijg ik de verplaatsing
mee naar binnen - en is de reis behouden?

Zo plomp kan alleen vertrouwdheid zijn.
Niet het duimendraaien geven en nemen
met de spullen, maar wat ik heb gelaten
is het dat hier tolt en wringt en vraagt
een naam. Alle thuiskomst maakt
een reis behaagziek, kind dat vroeg
naar bed moet en daarom draalt met
almaar nachtkusjes en bang voor donker.
Ach, ik wil wel reizend kindje spelen en
paniek vergaren rondom de kastdeur krakend
of de wekker die het telkens niet meer doet,
- maar verplaatsing is niet zo snel vergeten
wanneer het je meeneemt.

Stille reiziger die spelen gaat. Mugsgewijs
omzoem ik schuimbekker mijn spullen,
bepraat ik tandeloos mijn huis.

Uit: Langs de doofpot, 1987.

[p. 371]

 

... had jij te leiden een paar levens galg en rad

 

of de polyfone heilige de verafgoding volprezen; was jij

 

nog steeds meerduidig, meerstemmig, was jij, kort gezegd,

 

met meer dan met jouzelf, dan had ik handen vol met

 

weerschijn, echo's en lichaamsschaduwen tot een zuiver

 

en onschuldig jij te wassen. Maar zoals euforie is eensgezind

 

in het van jouw koosnaam mondjesmaat te regelneven, zing ik

 

heel beschaafd het elastieken wiegelied van jou en jou

 

en jou alleen, mijn lief. Als de weerlicht zo eenkennig

 

waartoe zingen is de dictatuur en dictatuur is de extase

 

verschaf jij met een glimlach een sneeuwkristallen schrikbewind.

 

O, niemand is er anders dan mijn vijand duizendkoppig jij te zijn,

 

dus raak me, maak me, ontwaak me uit de welgevallen strijdroes

 

waarin jij was zo despotisch als een liefdevolle zombie

 

en ik zo godvergeten hoofs als een oorlogszuchtig windekind.

Uit: De ziekte van jij, 1988.

... viel jij voor mij, voor het kijvend
prinsenkind, en werd ik de kater in jouw karkas,
werd jij minnend mij? Zo en meer nog
vreeën wij ons naar eeneiigheid: dat we,
godbetert, een springtouw wilden zijn,
om onszelve in te spinnen. Hupte ik prinsheerlijk
de charlatan met kauwgom in de bek,
baarde jij oefening, verlichting, onthechting,
Boeddha met de januskop, vruchtvleesmuze, touwladder.

En laat Wittgenstein maar prop in de mond,
als gladde groene zeep zo metafysisch niet te vatten
was ik geil op je. Niet in je slaap dat je praatte,
klaarwakker en te komen en draai en sprak en schreeuwde je.

Uit: De ziekte van jij, 1988