Ons Erfdeel. Jaargang 34

[p. 260]

Hanny Michaelis

Dit is het uur waarin ik niet alleen wil zijn.
De zon schrijft met een beverige hand
oranje tekens op de witte wanden,
niet te doorgronden gruwelijk.
Buiten laten langgerekte wolken
zich als panters op de huizen neer.
Bloedsporen drijven op het water
en in de kamer waar ik sta, alleen,
dringt loodkleurig de schemering
als een geruisloos onheil binnen.
Het droge tikken van de klok
gaat nadrukkelijker klinken
als het kloppen van een snavel
op de geelglazen muur van het Westen
waarheen ik eens zal moeten gaan,
onwillig en op loden voeten.

Uit: Water uit de rots, 1957.

[p. 261]

 

Het poesje dat die avond

 

toen ik nog niet wist

 

wat ons boven het hoofd hing,

 

languit op je knie lag

 

en zich door je liet strelen

 

terwijl je andere arm

 

me tegen je aandrukte

 

zodat er een zonderlinge variant

 

op de Heilige Familie ontstond,

 

likt vol toewijding haar vel.

 

Ze leeft gewoon door, net als ik trouwens,

 

maar vermoedelijk zonder geheugen

 

om haar tot tranen toe te sarren.

Uit: Onvoorzien, 1966.

Toen het onuitsprekelijke
zich geopenbaard had
in de sprakeloze taal van twee
lichamen afgerond tot een,
was er alleen nog vrede
en welbehagen. Nu liggen wij,
zei je, in Gods hand.
En zo was het ook, maar zo
kon het niet blijven.

Uit: Onvoorzien, 1966.

[p. 262]

 

Een heuveltop onder imposante

 

wolken. Het uitzicht vriendelijk

 

genoeg. Rode pannedaken tussen

 

zomers geboomte, donkerblauw water

 

met zonlicht bespat onderweg

 

naar bossen aan de horizon.

 

Ook stond er iemand naast me. Alle

 

voorwaarden voor een idyllisch

 

samenzijn leken vervuld toen ik

 

ineens overvallen door een gevoel

 

uit de oorlogsjaren (geen huis,

 

wel onderdak, vogelvrij in de polder)

 

terug werd gebracht tot mijn ware

 

proporties: een hulpeloos wezen

 

zonder naam, zonder betekenis

 

dat ieder ogenblik van de

 

aarde kan worden weggegrist

 

en vermorzeld. Natuurlijk

 

gebeurde er niets van dien aard.

 

Ongedeerd en in de beste stemming

 

daalden we de heuvel af. Alleen

 

het gevoel bleek niet voor uitleg

 

vatbaar, laat staan voor begrip.

Uit: De rots van Gibraltar, 1969.

[p. 263]

 

Tegen half september werd het

 

na een legendarisch lange zomer

 

opnieuw snikheet. In het stenen kamertje

 

waar ze aan een zuurstof-apparaat geklonken lag

 

daalde toepasselijk de schemering.

 

Terwijl zeven verdiepingen lager

 

voor de deur van het ziekenhuis

 

een jongen en een meisje hoorbaar

 

afspraken de volgende dag te gaan zeilen,

 

kwam haar adem steeds langzamer, steeds zwakker.

 

Bewusteloosheid had haar altijd zorgelijk

 

en ietwat stuurs gezicht ontspannen

 

alsof ze eindelijk verzoend was met haar lot.

 

 

 

Vier dagen later liepen we in herfstig zonlicht

 

onder blinkende wolken door de eerste

 

gevallen bladeren, haar afscheidsmuziek

 

(variaties van Mozart) nog in onze oren,

 

niet droefgeestig, bijna opgewekt.

 

 

 

Jaren erna begon ik plotseling te snikken

 

toen ik een witkatoenen zak terugvond

 

waarop ze met drie contrasterende kleuren lint

 

het overbodige woord WAS had geborduurd.

Uit: Wegdraven naar een nieuw Utopia, 1971.