Ons Erfdeel. Jaargang 34

[p. 239]

Toon Tellegen

Ik hoorde dat zij wilde gaan,
maar apart. Iemand die dat zei.

Spreeuw... in een onmogelijke tuin...
in de morgenstond...

Ik zorg zorgvuldig
dat ík onder de grond blijf.

Oh god, dat smeltwater
uit die grote ogen.

Ik steek mijn kop omhoog.

Uit: De zin van een liguster, 1980.

Een zomerhuis in Rusland

Glazovo 1916

Glazovo in augustus, tussen de berkebomen,
mensen daar op een veranda
die zich gedachten laten ontvallen, bestemd
voor scherp gespitste oren,
terwijl heldere stemmen spelen bij een hek
naast het hoge koren,
tot iemand roept:
er komt een man aan, van het station, met koffers,
het lijkt wel...
Zij hadden niemand verwacht, die dag.
Zij wisten niet dat ik zou komen, stofje
in hun gouden tijd.

Uit: De andere ridders, 1984.

[p. 240]

 

Wij reden door de nacht,

 

raakten in de modder vast, verzonnen oorlog

 

en dodelijke wonden. Mos

 

bedekte onze sporen.

 

De tijd verstreek.

 

Zomer.

 

Winter.

 

Wij reden door de sneeuw, herkenden de weg,

 

keken verbaasd uit een raam,

 

riepen opgetogen naar elkaar:

 

‘Daar werd jij getroffen!’

 

‘En jij daar!’

 

Toen keken wij weer naar binnen,

 

verjoegen spinnen,

 

raakten verloren in het stof

 

dat opwaait bij het beminnen,

 

raakten in de modder vast.

Uit: Ik en ik, 1985.

[p. 241]

De bloem

Wat moet ik met mijn zomer doen, denkt de bloem.
Bloeien! En verder niets? Niets!
En met mijn herfst? Verwelken! En verder niets? Niets!

Een middag voor een raam, tussen twee vitrages,
en met mijn winter, denkt de bloem,
wat moet ik met mijn winter doen?

Uit: Mijn winter, 1987.

Alles valt in stukken uiteen,
alles wat is,
elk stuk in nieuwe stukken,
telkens weer,
of we nu oud zijn en wegwaaien en onszelf vergeten
of jong zijn en groot en nooit zullen breken - als kruiken
van aardewerk - hoe mooi zijn wij beschilderd,
goden achtervolgen goden om ons heen...
en de zon gaat onder, glijdt over cipressen, wijnstokken, kraaien,
glijdt de heuvels op.

Uit: Een langzame val, 1991.