Ons Erfdeel. Jaargang 34

Erik Spinoy

De noodzakelijke engel 3

Een ding gestand doen is

jezelf beliegen. Van een pop, een beeld,
een torso luidt de saaie waarheid dat
ze dood zijn. Al wat meer lijkt
is verguldsel uit de smidse

van je ogen en verfraaiing door je
geest vol kinderleugens. Maar soms -
het duurt niet lang, je moet jezelf
verschalken - maak je geen onderscheid

meer tussen schijngestalten en
het ware beeld. Ik wordt een ander,
poppen krijgen lichaamswarmte, torso's
worden vormen van herinnering.

Schijn is de kleurrijkste waarheid -
even daar te zijn is heerlijk

Uit: De jagers in de sneeuw, Manteau, Antwerpen, 1986.

[p. 84]

Hotel ‘Zur Post’

Weg is de jongen en zijn val. Ons rest
zijn wiek, die op het water achterbleef.
Een blauwe golf, een natte pen onthouden
en verdrinken hem. Het lood is roestend

toegedekt, en diep. Zo zinkt het oude jaar
in vlees en sektwijn weg. Lawaai zwelt aan,
een dansfeest rijst en daalt. Dans tot je tolt,
o zelfvergeten handwerksman, brul flarden van
een lied. Ik schrijf, en blijf verheven slechts.
Beneden is het leven niet.

Want hoor, het feest verklinkt met elke tree.
Oneindig overtreft de trap de zaal - wordt hoog
één vlees met duisternis, die niet empirisch is.
De eik zwijgt als het graf. Het schrijnwerk weet
van hoogte niet.

Stil legt een sneeuwbui Frankfurt in de luren.
Een poort verschiet, een koud gesternte schudt
de hemel uit. Diep slaapt het zingen onder mij.
Het glas is mat. Verloren schijnt het hemelvuur.

Een fraai decor, dat bij Silvester past. De schijn
beslaapt geen grond. De spiegel toont een uitgeveegd
gezicht, en dooi vriest vast aan daken. De trap is hoger
dan de nacht, het hout onsterfelijk verweerd.

Uit: Susette, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1990.

[p. 85]

Luilekkerland

De zon van juli brandt op Kassel nu. Vergeeld
rijpt graan, en goud klimt tot het Havikswoud.
Een zoen rijst naar mijn mond, mijn haar daalt
golvend neer op hem. Als stroomde donker zand.

Ver weg begint een onweer, of het geschut
der revolutie. Het lijkt een teken, plots.
Ontvoer me, Frits. Laat me jouw wilde zijn.

Zambesi.
Katanga.
Nairobi.

Uit: Susette, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1990.

Rode longen

Sieraden draag ik niet. Albast is toch
mijn huid, en steen vangt winterlicht.
Ook kleedt mij witte atlaszij of bruin
katoen. Mijn teringblos lijkt rouge nu.

Bestaat het hemelbed? Meekraplak krimpt
het hart, het hoesten put de longen uit.
De stem verdrinkt. Voor altijd sluit de
roos zich van het kabinet, verflenst om

mijn bederf. In lover loopt het, ijzer op
de zool. Geen mens ziet hoe de oorsprong
lokt, en tijd geneest. De god is elke macht
te sterk. Zijn kring tolt binnenwaarts.

Uit: Susette, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1990.