Ons Erfdeel. Jaargang 30

Film

The Secrets of Love: Harry Kümels come-back?

Harry Kümel (46) is ongetwijfeld één van Vlaanderens talentrijkste cineasten. Met zijn debuut in de lange speelfilm Monsieur Hawarden (1968) oogstte hij meteen internationale erkenning; Prijs voor de Beste Regie en de Beste Fotografie op het Festival van Chicago in 1969. Daarop volgden Les Lèvres Rouges (1970) met Delphine Seyrig, Malpertuis (1971), een internationale co-produktie met o.m. Jean-Pierre Cassel en Orson Welles, De komst van Joachim Stiller (1976) en Het Verloren Paradijs (1978).

Technisch perfectionisme, een sterk gestileerde, vaak maniëristische vormgeving samen met

‘The Secrets of Love’ van Harry Kümel.

Kümels hang naar het fantastische verlenen zijn werk een uniek karakter. De eigenzinnige, alles relativerende humor, waarmee hij zowel filmpersonages als toeschouwers parodiërend manipuleert, is hem in Vlaanderen echter niet steeds in dank afgenomen.

Na Het Verloren Paradijs, een film die vrij slecht werd onthaald, had Kümel nog wel heel wat filmplannen (o.m. De Eend naar Ibsen, Eline Vere naar Louis Couperus) maar kwam hij er in de voorbije acht jaar niet meer toe een nieuw project op touw te zetten. Wel maakte hij zich verdienstelijk op allerlei andere terreinen. Zo organiseerde hij in 1979 en 1980 een scenariocursus met Amerikaanse gastdocenten.

The Secrets of Love (1986) is duidelijk een voorbereidende stap om zijn filmcarrière verder uit te bouwen. Het internationale succes van Les Lèvres Rouges, een esthetische en erotische vampierfilm, maakte het Kiimel mogelijk om een dure, grootse produktie als Malpertuis te realiseren. Zijn recentste film is een soortgelijke poging om opnieuw het vertrouwen van toekomstige financiers te winnen. Dat verklaart ook waarom The Secrets of Love een Engelstalige BelgischNederlandse co-produktie is: de producers mikken op de buiten-

[p. 288]

landse markt. De film is ook zonder overheidssteun gedraaid, waardoor de filmmaker alvast niet werd gehinderd door allerlei administratieve rompslomp met de daaraan gekoppelde verloren tijd. Het is een bundeling van drie verhalen uit de Franse erotische literatuur: respectievelijk uit de middeleeuwen. (The Spanking, naar Margueritte de Navarre), de 18de (The Pupil, naar Nicolas Restif de Bretonne) en de 19de eeuw (The Greenhous, naar Guy de Maupassant).

Inhoudelijk is de film louter erotisch entertainment, dat inspeelt op de voyeuristische genoegens van een daarin geïnteresseerd publiek. Alle clichés van de erotische film zijn er op een speelse manier rijkelijk in verwerkt, libertijns en ongegeneerd.

Hoewel de film in een recordtijd van drie weken werd opgenomen, is hij technisch erg verzorgd en zijn de verhalen bijzonder vlot verteld. Vooral in het derde deel - een vaudeville in Franse stijl - etaleert Kamel zijn kennis van het métier door een inventieve montage en een erg picturale fotografie.

Bovendien heeft de cineast zich blijkbaar geamuseerd bij het parodiëren van diverse filmstijlen en scènes uit klassieke films, zelfs uit zijn eigen werk. Dat vooral verheft Secrets of Love boven de doorsnee produkten van het genre waartoe hij behoort.

Niettemin blijft het jammer dat een begaafd regisseur als Kamel zo'n film moet maken om na acht jaar opnieuw in de speelfilmproduktie aan de slag te kunnen gaan.

Wim de Poorter

N.a.v. een retrospectieve in 1985 publiceerde Fantasy Film v.z.w. een rijk geïllustreerde monografie (56 p.) over Harry Kamel. Deze interessante brochure bevat naast een filmografie en een uitgebreid interview twee boeiende essays, resp. van Gilbert Verschooten en jan Van Genechten.