ze een rituele dans uit rond kartonnen poppen. Er schieten vliegtuigjes door het beeld en ze gebruikt tekeningen. In Covered with Cold Sweat is ook weer het fragmentarische beeld te zien, de stills die het verhaal in de video onderbreken en dezelfde man van karton. Daarnaast zijn duidelijk invloeden van de stad New York waar te nemen. Wolkenkrabbers, beelden uit reclame- of B-films. Lydia Schouten zegt over New York:
‘New York was zelf ook een groot spektakel. Je hoorde de hele dag sirenes, op de televisie zag je misdaad naast hartstocht, heden naast verleden: alles door elkaar heen. De enorme hoeveelheid beelden die je daar had. Zoiets wilde ik ook maken.’.(1)
Ze zegt een fantasiewereld te willen maken. Een vlucht uit de werkelijkheid. Ze zegt nog over die werkelijkheid en wat die voor haar betekent:
‘Ik kan ook met bijna niemand meer omgaan. Ik weet niet meer hoe het moet, dus maak ik mijn eigen fantasiewereld wel. Eenzaamheid is er doordat je jezelf moet opsluiten om te kunnen werken. Je moet jezelf isoleren om nieuwe dingen te kunnen maken. Vroeger had ik het ook al: dat gevoel van heel alleen te zijn terwijl er toch voortdurend mensen om me heen waren.
Misschien is dat het vreemde aan de tapes van Lydia Schouten: het vrijen met kartonnen poppen, het feit dat ze zich beweegt tussen dode, platte voorwerpen, waar ze ‘contact’ mee heeft. Ze is in
Lydia Schouten, ‘Covered with cold Sweat’, cibachrome, 50 × 110 cm, 1983.
het décor de enige mens van vlees en bloed. Het verhaal wordt begeleid door prachtige romantische muziek van Sander Wissing. Alles in de video lijkt erop gericht een vervreemding van de werkelijkheid te bewerkstelligen. De kleuren, voornamelijk rood, geel en blauw versterken dat vervreemdende effect.
In de laatste twee tapes heeft zich een verandering voltrokken, echter niet nadat ze aan het slot van Covered with cold Sweat de man van karton een mes in de rug had gezet. In Split Seconds of Magnificence is ze niet meer de enige persoon van vlees en bloed. Er is nu ook een ‘echte’ man. Haar erotische fantasieën kunnen nu de vrije loop nemen. Er treden slangen in de film op, Lydia Schouten verschijnt dán weer eens als Marilyn Monroe, dan weer als gewoon meisje. De video heeft nu meer het karakter van een minifilmpje, het zou een trailer kunnen zijn. De mensen die in de film optreden blijven echter, net als in de reclame, erg clichématig. Haar eigen persoonlijkheid komt niet meer naar voren, zodat er in deze twee laatste tapes nog minder dan in de eerste drie, karakters te bekennen zijn. De kleuren zijn nog steeds blauw, rood en geel; de vervreemding is volkomen.
In
Beauty Becomes the Beast suggereert Lydia Schouten een erotische agressieve droom, vol met verwijzingen naar de platheid van de reclame en het gebrek aan communicatie tussen mensen. In deze tape komt zelfs een
Lydia Schouten, ‘Beauty becomes the beast’, cibachrome, 1985.
tekst voor: ‘I don't socialize anymore’. Alleen erotiek lijkt het gebrek aan contact te kunnen opheffen.
In haar laatste films lijkt Lydia Schouten zich minder hevig tegen items uit de kunstwereld te verzetten. Ze verhoudt zich nu tot kunstenaressen als Dara Birnbaum of Cindy Sherman, die beide eveneens werk maken dat gaat over de clichébeelden van deze tijd.
In het algemeen kan gezegd worden dat haar werk een groot aantal tegenstellingen in zich
Auteursrechtelijk beschermd