Ons Erfdeel. Jaargang 12

Beneluxkonferentie te Den Haag op 28 en 29 april 1969.

Toen Premier Eyskens en Minister van Buitenlandse Zaken Harmel op 4 februari 1969 een officieel bezoek brachten aan hun Nederlandse kollega's De Jong en Luns, werd beslist de al herhaaldelijk uitgestelde Beneluxtopkonferentie op het einde van april te houden te Den Haag. De Topkonferentie had tot taak het verdrag van 1958 tot instelling van de Ekonomische Beneluxunie ten uitvoer te brengen. Als men weet dat het aanvankelijk de bedoeling was het verdrag van 1958 al na vijf jaar volledig uitgevoerd te zien, dan begrijpt men dat niet al te hoge verwachtingen gebouwd werden op de Topkonferentie. Het is bekend wat totnogtoe Benelux heeft afgeremd: de eerder nationalistische politiek van de lidstaten die vaak rezulteert in een keiharde konkurrentiestrijd (bv. het havenbeleid), de Waalse afkeer van Benelux (de verkiezingsprogramma's van 1968 van P.S.C. en R.W. zijn biezonder welsprekend) en het ontbreken van een gemeenschapseksekutieve (een voorstel van R. Van Elslande).

[p. 170]

Wat van de besluiten van de Beneluxtopkonferentie terecht zal komen zal grotendeels afhangen van de wil en de moed van de lidstaten, voor België ook de moed om niet toe te geven aan Waalse anti-Beneluxsentimenten.

Besluiten van de Beneluxtopkonferentie:

1.	Tegen 1 november 1970 wordt de grenskontrole tussen de drie landen afgeschaft, evenwel met nog een groot aantal uitzonderingen, waarvan het grootste deel van kracht zullen blijven tot 1 juli 1971 om tegen 1 jul. 1972 volledig afgeschaft te worden.
2.	De drie regeringen zullen streven naar een stelselmatige koördinatie van hun ekonomische, financiële en sociale politiek.
3.	Er wordt een ‘impulskommissie’ in het leven geroepen die voorstellen moet doen aan de regeringen voor de totstandkoming van de ekonomische unie.
4.	Om het jaar zullen de regeringshoofden bijeenkomen in een buitengewone vergadering.

Erik Vandewalle