Ons Erfdeel. Jaargang 12

Flor Peeters gehuldigd.

Flor Peeters.

Naar aanleiding van zijn pensionering als direkteur van het Koninklijk Vlaams Muziekkonservatorium werd Flor Peeters te Antwerpen op een waardige wijze gehuldigd.

Samen met vele vrienden, bewonderaars en medewerkers werd hij op het Antwerpse stadhuis ontvangen. Bij die gelegenheid somde Lode Craeybeckx, burgemeester van de stad Antwerpen, de diverse verwezenlijkingen op die Flor Peeters had kunnen realizeren tijdens zijn zestienjarige direkteursfunktie: het uitbreiden van het aantal kursussen, het vergroten van schenkingen en geldprijzen voor de leerlingen, het heroprichten van een collegium musicum, en vooral de bouw van het splinternieuwe modelkonservatorium. Hij wees erop dat het vooral aan het taaie doorzettingsvermogen van Flor Peeters te danken is dat eindelijk een oude droom, die Peter Benoit in zijn tijd reeds koesterde, in vervulling is kunnen gaan. Begrijpelijkerwijze werd tijdens die receptie vooral het licht geworpen op de prestaties van Flor Peeters als direkteur en als leraar. In zijn dankwoord beklemtoonde de gehuldigde dat hij zijn pedagogische taak steeds als benijdenswaardig had beschouwd: ‘Jonge mensen een muziekopvoeding geven en hun talenten doen ontwaken in dienst van de schoonheid en tevens in dienst van de goedheid maakt een mens wel biezonder gelukkig.’

De andere kwaliteiten van Flor Peeters' kunstenaarschap, zijn virtuose en vooral kompositorische begaafdheid, werden in reliëf geplaatst tijdens het huldekoncert dat de koncertvereniging van het Koninklijk Vlaams Muziekkonservatorium had georganizeerd in de Elizabethzaal. Het koncert werd op een ruime belangstelling onthaald. Het gebeurt bovendien niet zo dikwijls dat men zoveel prominente figuren uit de Vlaamse muziekwereld op een koncert aantreft. Dat geldt wellicht als een bewijs voor de waardering en de sympatie die men deze Mechelse toondichter-organist en Vlaamse kunstambassadeur toedraagt.

Tijdens dat koncert huldigde J. Fleerackers, kabinetschef van de minister van de Nederlandse kultuur, de gevierde. Hij prees Flor Peeters omdat die als geen ander komponist vóór hem het Vlaamse volk had gesensibilizeerd voor de orgelkultuur, en een oeuvre had samengesteld dat ‘door zijn sterk gekleurde klanksymbolen ook de mens van vandaag vermag aan te spreken, en dat geinspireerd is door het levensgevoel en het levensritme van de Vlaamse mens.’

Uit dat rijkgevulde oeuvre werden op het koncert enkele gedeelten vertolkt. Oorspronkelijk stond het Concerto voor klavier en orkest geprogrammeerd, één van de attraktiefste en universeelste scheppingen van Flor Peeters. Gekomponeerd in 1954, wordt dit opus 74 vooral in zijn vinnige hoekdelen

[p. 151]

gekenmerkt door een lyrisch ekspressionisme, een gezond leven, optimisme en een levendig stuwende motoriek die in het laatste deel de konseptie van een Prokofieff of van een Dohnanyi in herinnering roepen. Tegenover dat jeugdige vitalisme kontrasteert het middendeel door zijn meditatieve poëzie, gehuld in een impressionistische of archaïstische sfeer. Het was wel biezonder jammer dat te elfder ure de solist, Eugeen Tracy, die het werk in 1953 in de BRT ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de toondichter had gekreëerd, verstek moest laten gaan wegens ziekte. Ter vervanging zong de prachtige alt Ria Bollen, aan het klavier begeleid door de toondichter zelf de cyclus van zes Moederliederen op teksten van Maurice Carême.

De rest van het programma was gewijd aan gedeelten uit de koorliteratuur van de gevierde. Onder leiding van Jan Bouwel werden vier van de zes Zuidafrikaanse liederen voor vierstemmig gemengd koor uitgevoerd. Door hun wisselende struktuur, ekspressieve woord-toonverhouding behoren ze tot de meest representatieve en mooiste koorliederen uit Peeters' oeuvre. In het begin en op het einde van het feestprogramma leidde Daniël Sternefeld het BRT-koor en -orkest in twee bekende godsdienstige werken: Te Deum en Psalm 99. Beide komposities zijn uitgeschreven in de traditionele, groots opgetrokken Vlaamse koorstijl. De tekst wordt daarbij in een felgekleurde en plastische taal opgevangen, en de uitdrukking schommelt steeds tussen kontemplatieve ingetogenheid en majestatische lofprijzing.