Ons Erfdeel. Jaargang 12

Centrum speelt de Smoeshaan van Plautus.

Het rumoer rond dit stuk vanwege het verbod tot opvoering van Haarlems burgervader, heeft de toneelgroep Centrum zeker geen windeieren gelegd: uitverkochte zalen zijn er het gevolg van, en dit ondanks de matige Plautus en het niet bijster intensieve spel. Het soms wel burlesk gegoochel met vermeende phallussen, sommige aardige regievondsten van de duitse gastregisseur Hagen Mueller-Stahl en enkele val- en smijtakties, konden het stuk nauwelijks redden. Gelukkig had men het drastisch ingekort, want het gesol rond persoonsverwisselingen, waarvan de drukdoende smoeshaan, majoor Pyrgopolinices de dupe wordt, is iets te doorzichtig, ondanks de ingewikkelde toestanden er omheen. De vertaling van Hans Roduin leek mij ook niet speels en boertig genoeg. De tweede helft na de pauze is

[p. 173]

zeker wel het amusantst, daarin staat ook de titelheld in het middelpunt. Het eerste deel is te veel voorbereiding tot de poets die men de smoeshaan zal bakken. In dit opzicht, en dit geldt wel eens bij meer stukken, begin ik iets voor de suggestie van Raoul Chapkis (‘Ik sta op mijn hoofd’) te voelen die meent dat men niet veel mist als men na de pauze de schouwburg binnenloopt, bovendien bespaart het je geld, merkt hij op, want je kunt ongemerkt met de pauze-genieters naar binnen schuifelen. Het is maar hoe je het bekijkt!

Piet Simons