‘Het binnenste buiten’ door Pierre H. Dubois.
Onze Nederlandse essayistische literatuur is ontzettend arm aan studies over dramatische kunst. Dit is het gevolg van allerlei faktoren waarop ik hier niet dieper in kan gaan, omdat het ons te ver zou leiden.
Daarom is elke publikatie van een goed werk in dit genre zo belangrijk.
Enkele maanden geleden kwam opnieuw een boek van de pers dat ik met aandrang durf aan te bevelen aan alle teaterliefhebbers.
In Het binnenste buiten (uitgeverij Nijgh en Van Ditmar - 's-Gravenhage - Rotterdam) ontplooit de bekende essayist Pierre H. Dubois ons een verrassend panorama van het eigentijds teater.
Na een knappe typering van het wezen van de dramatische kunst brengt hij een syntese van het modern toneel, een kunst van bewustwording. In zijn overzicht van de hoogtepunten duidt hij drie dominerende figuren aan: Luigi Pirandello, Bertolt Brecht en Antonin Artaud. Vervolgens belicht hij alle vooraanstaande auteurs in hun verwantschap met één van voornoemde kunstenaars die elk op hun eigen wijze en via een eigen techniek gepoogd hebben het publiek een scherper inzicht bij te brengen in onze condition humaine.
In feite is Pierre H. Dubois' studie ruimer dan een teateressay omdat de schrijver door zijn psychologische, wijsgerige, sociale en morele beschouwingen de lezer konfronteert met een maatschappelijke evolutie waarin het teater een voorname funktie vervult.
Wie het modern toneel grondig peilen wil, moet deze studie lezen. Ze getuigt niet alleen van een degelijke kennis van zaken maar tevens van een schrander inzicht in de essentie van de dramatische kunst en een originele visie in het zo noodzakelijk demytologiseringsproces waaraan we zo'n enorme behoefte hebben om helder te kunnen zien in de kompleksiteit van ons bestaan en in onze verhoudingen tot de anderen.
Rik Lanckrock
Auteursrechtelijk beschermd