Fotografie: Blazer, Sleff, Mil, Tas, De Mulder.
Het Stedelijk Museum te Amsterdam heeft een traditie met zijn fotografie-tentoonstellingen. In België komt het uiterst zelden voor dat een museum belangstelling vraagt voor foto's, terwijl het in Nederland vanzelfsprekend is dat musea, zoals het Stedelijk te Amsterdam, Van Abbe te Eindhoven, het Gemeentemuseum te 's-Gravenhage, werk van grote fotografen of internationale groepstentoonstellingen afficheren. In april-mei jl. was te Amsterdam een overzichtstentoonstelling van het werk van Carel Blazer te zien. Blazer (1911) is een reporter van internationaal formaat, een elektrotechnikus die in de jaren dertig ging fotograferen, als fotojournalist de Spaanse burgeroorlog meemaakte, sindsdien met zijn kamera de hele wereld afreisde en daarnaast ook industriele en journalistieke opdrachten uitvoerde. De tentoonstelling kreeg als motto mee: Leve de Vrede. Patetische foto's uit ontwikkelingsgebieden, Brazilië, Sicilië, Portugal, Ceylon, Marokko. Duidelijk herkenbaar tema: honger bedreigt de vrede. Een fotografie die wil getuigen, het publiek wil wakker maken voor de grote problemen die tans de wereldpolitiek (moeten) beheersen. Deze maatschappij-kritische fotografie is gemaakt vanuit een sterk gevoel van solidariteit met de zwaksten in een stijl die uitstekend wordt vertolkt door zijn uitspraak (genoteerd in de katalogus): Dat zijn zulke lieve, vrolijke, lelijke mensen! Een warmhartige benadering van het onderwerp die niet altijd ontsnapt aan de sentimentaliteit of het schilderachtige randeffekt. Carel Blazer is een genereus reporter die net iets te weinig afstand neemt om foto's te maken die door snedigheid en direktheid grandioos en schokkend zijn. Er zijn evenwel enkele onvergetelijke beelden: die van de Sicillaanse vrouwen die op een marktje hun éne vis zitten te verkopen, de afschuwelijke raven van Ceylon.
In het foyer en de gangen van het Théâtre National te Brussel was in mei-juni jl. een tentoonstelling te zien van jonge Franse fotografie, gegroepeerd rond 18 foto's van de bekende modefotograaf Jean-Loup Sieff. Een opmerkelijke kollektie. Het werk van Sief is technisch bijzonder knap gemaakt, bij voorkeur met een niet altijd echt verantwoord breedhoeksobjektief, estetiserend, ‘post-eksistentialistisch’ van levensgevoel. Het feestelijke dat modefotografie doorgaans heeft, is verdwenen, alle aandacht is toegespitst op de vormgeving van de gepresenteerde japonnen of juwelen. Zeer persoonlijk werk dat op een heel vreemde wijze een onwezenlijke, beklemmende indruk maakt. Daar omheen 20 fotografen die de wereld zien met vertrouwen in de realiteit. Er zijn vele momenten van poëzie, niet altijd een glimlachende poëzie, maar wel altijd gegroeid uit die overrompelende ervaring dat het leven, ook in zijn intiem leed en met zijn ontzettende rampen, goed is te worden geleefd. Een zeer mooie tentoonstelling in een ruimte waarin de foto's schitterend konden worden opgehangen.
In de Antwerpse galerij De Eik eksposeerde de Oostendse fotograaf Jean Mil (april jl.) samen met de beeldhouwer Jackle De Meyer. Jean Mil is in het Nederlands landschap der fotografie een opmerkelijke persoonlijkheid. Zijn werk is bestemd om te worden gebruikt in interieurs, het is ontstaan in funktie van architektuur. Dat betekent niet dat het dekoratief is in een verouderde betekenis van het woord. Het is geïntegreerde fotografie, dus een artistiek geëlektrificeerde fotografie die in het interieur volkomen opgaat om er een eiland van poëzie te scheppen. Hij gebruikt voor zijn panelen zeer veel fragmenten van het vrouwelijk naakt, die hij transponeert tot landschappen, waardoor er geen metaforen
Auteursrechtelijk beschermd