De Noordstar. Jaargang 3(1842)– [tijdschrift] Noordstar, De– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 40] [p. 40] Childe Harold 's vaerwel. ‘Vaerwel, vaerwel! myn vaderland Verdwynt in 't waetrig blauw; De nachtwind zucht, de zeemeeuw schreeuwt, De golven slaen vol rouw. De zonne vliedt en daelt in zee, Wy volgen ze even snel; Vaerwel! een stond aen haer, aen u, Myn vaderland, vaerwel! In weinig uren ryst zy weêr En baert den morgenstond; En ik zal groeten meir en lucht, Maer niet myn' moedergrond. Verlaten is myn goede slot, Zyn haerd blyft ongestoord; Het wilde riet groeit langs den wal, Myn hond huilt aen de poort. Kom nader, nader, kleine knaep! Waerom zucht ge in getraen? Vreest gy misschien der baren magt, Of beeft gy voor d' orkaen? Maer vaeg dien traendrop uit uw oog; Ons schip is ligt en sterk: Schier vliegt ons beste havik, ja, Min spoedig heen door 't zwerk. [pagina 41] [p. 41] - De wind zy hard, de baren hoog, Ik vrees noch wind noch baer! Verwonder niet, Sir Childe, omdat Myn geest is droef en zwaer; Want ik verliet myns vaders zy, En moeders lieflyk oog, En 'k heb geen andren vriend, als hen, Als u.... en een omhoog. Myn vader zegende my teêr, Zyn klagten staekten vlug; Maer droevig blyft myn moeders zucht Tot dat ik keer terug,’ - ‘Genoeg, genoeg, myn jonge vriend, Die traen behoort uw oog; Indien 'k uw zuivren boezem had, Myn hart bleef niet zoo droog. Treed nader, kom, myn dienaer braef, Waerom dit bleek gelaet? Vreest gy misschien een welsche knecht? Vreest gy voor wind of plaet?’ - ‘Denkt gy dat ik voor 't leven vrees? Sir Child, 'k ben niet zoo bang; Maer 't denken aen d'afweezge gâ Verbleekt een' trouwen wang. Myn vrouw en kroost woont by uw slot, Op d'oever van het meir, En wen het naer zyn vader vraegt, Wat antwoord geeft zy weêr?’ - ‘Genoeg, genoeg, myn goede knaep, Geen mensch mispryze uw zucht; Maer ik, ik heb een blyder geest, En 'k lach nu, wyl ik vlugt. [pagina 42] [p. 42] Want wie leent 't oor aen valsch getraen Van vrouw of van vriendin? Een nieuwe vlam droogt ligt 't blauwe oog, Laet nat van wee noch min. Verdwenen vreugd beklaeg ik niet, 'k Verracht 't gevaer der baen; Myn grootste smart is dat ik laet Geen mensch die vraegt een traen, Nu in de wereld, gansch alleen, Op d'onafmeetbre zee! Waerom eens anders lot beklaegt, Daer niemand voelt myn wee? Misschien myn hond kwynt nog een poos, Maer hy eet 's vreemdlings brood; En lang voor myn terugkomst, werd Ik ligt door hem gedood. Met u, myn schip, doorklief ik snel Het schuimend pekelplein; En vrees geen land waer gy my voert, Zoo niet terug naer 't myn. Zy welkom! baren diep en blauw; En werd ik 's lands gezel, Zy welkom! grot en wildernis! Myn vaderland - vaerwel!’ b. boucquillon. (Letterlyk naer Lord Byron.) Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij