De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Des engels kus.

Wit als de lelie

't Laatste gewaad....

Ach, even wit ook

't Vriend'lijk gelaat....

't Glimlachend mondje

Spreekt van geen pijn....

Zouden Gods Eng'len

Wel schooner zijn?

O, zie, daar dalen

Zachtkens zij neer,

Groetend als zusje

't Kindeke teer,

Voeren 't ten Leven, -

Ver van den Dood, -

Streelen het reeds als

Hun speelgenoot.

Maar vóór zij juub'lend

Hemelwaarts gaan,

Blijven vol eerbied

De Engelen staan;

Eén buigt zich neder,

Plechtig en zacht

Kust hij het kindje

Voor 't laatst ‘goê-nacht!’

In naam van moeder

Brengt hij dien zoen, -

Ach! dat zij zelve

't Niet meer mag doen! -

Maar wat heur harte er

Aan had' gehecht,

Heeft nu Gods Engel

Er in gelegd:

Teedere woordjes,

O, zonder tal, -

Tranen en liefde,

Liefde vooral, -

Stille berusting, -

Maatlooze smart, -

Blijvende wonde

Van 't moederhart!

En op lief kindjes

Voorhoofdje thans

Schittert een sterre in

Zilveren glans,

Blijk eener liefde

Zóó warm en rein,

Dat slechts een Engel

Heur tolk kon zijn!

Elise van Escii.

Naar een photographie van Fr. Hanfstaengl, München.
DES ENGELS KUS, NAAR DE SCHILDERIJ VAN SPATZ.