Nieu lied-boeck ghenaemt den nieuwen en vrolijcken Amstelredamschen doele-vreught

[Kluchtighe, tuchtighe Herderin]

Op de stemme: La Chime.

KLuchtighe, tuchtighe Herderin:
Toertighe, boertighe, vrolijcke Maeght,
Seght, hoe langh sult ghy noch voor my de min
Veynsen, die ghy in 't hert draeght,
Of ghy u quaedt, op mijn ghelaedt,
k'Weet dat ghy mijn nochtans bemint,
Want het betoont, my al watter woont
In u Valley, dat ghy mijn bezint.

Als mijn hondje, dat plat-beckje ziet,

't Wigghelt, het wagghelt, het wispelt sijn staert,
't Hippelt van vreughde, het stracks nae mijn schiet,
't Weet nau wanneer het zich selven bedaert,
't Steeckt louter op, sijn geestighe kop,
Sonder dat ick 't aen-roer of hou,
En 't ziet my an, niet anders dan
Of het met vlijt my segghen wou.

Meent ghy dat Sylvia quaet van u peynst?

O neen, haer hertje dat brandt als een vier:
Maer dat sy haer nu dus voor u veynst,
Doetse quamsuys om de manier:
Dit zijn de reen, een Maeght wil ghebeen
Wesen, en langh van haer Herder ghevrijt:
Maer weet ghewis, hoe schuws' oock is,
Dat ghy haer seer behaeghlijck zijt.

Och kon ick spreken, of konde ghy maer

't Wagghelen van mijn staertje verstaen,
Wat soud ick u al verhalen van haer
Cuertjes en suchjes die naer u gaen,
Tyter ick sou, stracks al u rou
Wenden in soete vrolijckheydt,
Wist ghy het geen, dat sy alleen
Dickwils met tranen in d'ooghen seydt.

Tyter is (seydse) mijn hooghste vermaeck,

Tyter is al mijns levens vreught,
Tyter bemin ick slaep of ick waeck,
Altijdt ghedenck ick aen Tytertjes deught.
Tytertje vrient, die my dus dient,
Ach, wat ist my een groote smert,
Dat ick mijn veyns, aers als ick peyns,
Want ick bemin u in mijn hert.

Sylvia, waerom schept ghy dan gheneught

In u en mijn te quellen beyd?

[p. 14]

 

Keert doch, en doet wat ghy wesen meught,

 

Soo sal in blijschap verkeeren ons leyd,

 

Soo sullen wy, dan zy aen zy

 

Leven in alle soete lust.

 

Nu seght eens ja, mijn Silvia,

 

Daer op wort ghy van Tyter ghekust.