Nieu lied-boeck ghenaemt den nieuwen en vrolijcken Amstelredamschen doele-vreught
(1627)–Anoniem Nieu lied-boeck ghenaemt den nieuwen en vrolijcken Amstelredamschen doele-vreught–
AuteursrechtvrijOp de stemme: Questa dulce Serena.
CVpid', onlanghs ghele'en,
Quam recht naer Vrieslandt tre'en,
Hy verliet, vol verdriet gantsch Griecken,
En koos ons Landt alleen,
Daer quam het Boefjen doe,
Verheught en wel te moe,
'tHad een boogh, en het vloogh, met sijn wiecken,
Recht naer mijn liefste toe.
Voor deur sagh hy haer staen,
Haer glans stond hem stracx aen,
Dies was hy, dapper bly, maer die Benghel
Woud nader by haer gaen:
Hy maeckten hem seer schoon,
Sijn hayr ghelijck een kroon
Van fijn gold, stont ghekrold, 'tscheen een Enghel
Ghedaelt van Iovis Throon.
Doen stack die kleyne guyt
Sijn beentjen achter uyt:
En hy groet, met ootmoet, mijn schoone,
Mijn langh ghewenschte Bruyt.
En doelden voort om hoogh,
Naer haer uytmuntend oogh,
Daer hy in, met de min, dacht te woonen,
Maer 't Boefjen hem bedroogh.
Hy sagh het vlammend licht
Van Galatees ghezicht,
Dies hy lacht, en hy dacht, dat daer binnen
De hette wierd ghesticht.
Maer hy vond Galatee
Ghelijck als Ys en snee,
Jae soo koel, dat ghevoel, van de minne
Daer gantsch geen wercking dee.
| |
[pagina 13]
| |
Dies vloogh hy vol ghevaer
Angstvalligh weer van daer,
Soo beschreumt, en verkleumt, dat hy lette
Of hy verstorven waer:
En kroop stracks in de brand
Van mijn heet inghewand,
Daer het dier, soo veel vier, soo veel hette
En soo veel vlammen vand.
Dat hy al eer hy 't wist
Daer beyd sijn vleughels mist,
Die de vlam, van hem nam, door het blaken
Midts hy hem had vergist:
Daer leydt hy nu en zwerft,
Tot ick of hy't besterft:
Want hy kan, daer niet van, gheraken,
Midts hy sijn vleughels derft.
|
|