|
| |
XXVII
Maer alst gevonnest was, dat Pauwels in Ytalien scepen soude ende hi gelevert soude werden metten anderen gevangenen den honderthere van Augustus scare, die Julius hiet, gingen si op teenen scepe van Adrumentine ende begonsten te scepene omtrent dlant van Asyen, ende wi quamen an te Thessalonien, ende Aristarchus van Macedonien duerde met ons. Maer sanderdages quamen wi te Sydonen. Maer Julius tracteerde Pauwelse menscelec ende lietene te sinen vrienden gaen ende sijns selfs plegen. Ende doe wi van daer leden, so sceepten wi onder Cypers, om dat ons de wende jegen waren, ende wi voeren dore de see van Cylicien ende Pamphilien, ende scepende quamen wi te Lystren, dwelke es Lycien, ende de honderthere, een scep vendende, dat van Alexandrien sceepte in Ytalien, ende in dat settede hi ons over. Ende doe wi vele dage traechgelec sceepten ende wi cume moch\
| |
| |
ten comen jegen Guwidon om den went, diet ons verboet, so sceepten wi te Creten neven Salominam ende daer neven scepende quamen wi cume teenre stat, die geheten wert goede havene, welke stat was neven Thelassa.
Maer doe vele tijts overleden was ende doe noch tscepen niet seker en was, om dat de vasten voerleden waren [Dese vasten waren masscien die dage, die de Joden vasten in spelmaent ochte in december, die de Joden ordineerden, doe si hoerden in Babilonien, dat men den tempel wederstichten soude. Maer bat es te geloevene, dat si vanden tempeeste in de see versteken waren, daer si groete breke van vitalien hadden], so troestese Pauwels, hen seggende: Manne, ic sie dat de scepinge begent met onrechte ende met vele scaden, niet allene vanden scepe ende der vracht, maer oec van onsen sielen. Maer de honderthere geloefde meer den stierman ende den sceplieden dan dien dingen, welke van Pauwelse geseget worden. Ende doe die havene niet bequame en was daer te wenterne, so micten harre vele enen raet van daer te scepene ocht si in enegere manieren
| |
| |
souden mogen comen te Phenicen te wenterne ter havenen van Creten, die te Affrica wert scouwet ende te Chorum. Maer om dat de suden went waeyde, so waenden si hare meininge te volbringenne ende doe si van Asson gevaren waren, so dreven wi te Creten wert. Maer na niet vele quam jegent scep een vlagende went, die geheten werdt Noertoest. Ende doe tscep begrepen was ende het in den went niet pinen en mochte, so liet men ons op de vlagen driven, of aldus: so wert dat scep gegeven den wende ende wi worden gedreven loepende in eenrande eylant, dat Cauda geheten wert, ende doe mochten wi cume enen vlotboete behouden [De stoerm was so groet, dat si den vlotboet cume gehouden mochten, hi en ontvoor hen. Ende men plach vele vlotboeten binnen den scepe te voorne ende in storme werp mense uut ende holpenre den groten scepe met, ocht alst scep brac, so vloensere in. Ende dese boeten waren gemaect van wimen ende overtrocken met ledere], de welke, doe hi wech was, gebruucten si der hulpen ende bonden tscep toe, maer si ontsagen in den dullaert te vallene, ende alsoe worden si gedreven met neder gelatenen seile ende wi worden gewoerpen met groten tempeeste. Des andersdages daden si uutwerpinge ende
| |
| |
des derdes dages woerpen si dallam vanden scepe uut met haren handen, ende bi vele dagen so en oppenbaerde noch sonne noch sterren, ende groet tempeest quam ons ane, so dat thant wech was alle de hope onser salecheit. Ende doe wi vele gevast hadden [Masscien vasten si om dat God den tempeest vellen soude, ocht van anxte en consten si niet geten], doe seide Pauwels, staende in midden hen lieden: O gi manne, hoert mi, seker het behoerde, dat gi niet uut en waert gegaen van Creten ende te doene dit onrecht ende dese uut werpinge des gewens. Ende nu radic u goets moets te sine, want negeenre sielen van u lieden verlies en sal sijn dan allene des sceeps. Want in deser nacht stont bi mi de ingel Gods, des welcs ic ben ende den welken ic diene, seggende: Pauwels, en vrese niet, di behoert te stane vore den keyser, ende sich, God heeft di gegeven alle die metti scepen. Overmids dat sijt goets moets, gi manne, want ic geloeve Gode, want het sal also sijn alsoet mi geseit es. Maer ons behoert te comene in een\rande
| |
| |
eylant.
Maer na dien dat de XIVste nacht op quam, daer wi sceepten in Adria omtrent de middernacht, so dochte den sceplieden, dat hen oppenbaerde eenrande conincrike ende si woerpen een pas loet ute ende vonden XX screden, ende een lettel van daer gesceden vonden si XV screden diep. Maer ontsiende, dat wi in scarpe stede vallen mochten, so woerpen si van den scepe IV anckers ende si wenschenden, dat het dach worde. Maer de scepliede sochten te vliene vanden scepe, doe si enen vlotboete gewoerpen hadden in de see in der manieren als ocht si van vore souden begennen de anckers ute te haelne. Pauwels seide den honderthere ende den ridders: En si dat dese in tscep bliven, gi en selt niet mogen behouden werden. Doe sneden de ridders de corden af vanden vlotboete ende si pijndense hen te scorene. Ende doet begonste licht te werdene, so bat Pauwels hen allen spise te nemene, seggende: Gi verbeidt den XIVsten dach heden ende blijft vastende ende en nemt niet. Hieromme biddic u om uwe salecheit, spise te nemene, want
| |
| |
niemene en sal een haer van sinen hoefde vervaren. Ende doe hi dit geseit hadde, dbroet nemende dede hi Gode gracie in harre alre anscouwene, ende doe hijt te broken hadde, begonste hi tetene. Ende si worden alle gelijc van moede ende namen spise. Maer wi alle, die in tscep waren, wi waren IIC ende LXXVII sielen. Ende gesadet van spisen so lichten si tscep, uut werpende taruwe in de see. Maer doet dach worden was, so en bekinden si dlant niet, maer si mercten eenrande scoet van lande, dat een oever hadde, in den welken si tscep peyseden an te werpene, op dat si mochten. Ende doe si de anckers op getrocken hadden, so bevalen si hen der see, te gadere slappende die voegen vanden stieres. Ende doe si op geheven hadden een clein seil na den went van den wedere, so dachten of meinden si ten oevere wert. Ende doe wi gevallen waren in een versande stat, so horten si tscep. Ende dat vorste deel seker wert gesteken ende bleef onberuerlec, maer dechterste deel sciet of brac vander cracht der see. Maer der ridders raet was, dat si de gevangene dooden souden, op dat hen niemen en ontvloe als hi uut geswommen ware. Maer de honderthere, willende Pau\welse
| |
| |
houden, verboet hijt te gesciene, ende hi hiet, dat hen de gene die swemmen mochten, ten iersten in de see hen te latene ende uut te comene ende te lande te gane, ende dandere droegense, som in tafelen ende enege op de berdere, die vanden scepe waren. Ende aldus es gesciet, dat alle de sielen uutquamen ten lande.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd