|
| |
XIII
In dien daghe utegaende Ihesus van huus sat hi neven de see. Ende te hem sijn vergadert vele scaren, alsoe dat hi opgaende sitten soude in een scepelken ende al de scare soude staen in dat oever. Ende hi es hen vele toesprekende in parabolen, segghende: Siet, hi ghinc ute, die saeyt, saeyen sijn saet. Ende alse hi saeit, vielen selke neven den wech ende de voghele dies hemels quamen ende aten die. Ende andere vielen int steennachteghe, daerse niet vele erden en hadden, ende si sijn haesteleke uteghegaen, want si
| |
| |
en hadden niet hoecheit der erden, ende de sonne opgaende versomerdense ende want si neghene wortele en hadden, verdroeghedense. Ende de andere vielen in doerne ende de doerne wiesen ende versmachtense. Maer de andere vielen in goede erde ende gaven vrocht, dat ander hondertvoldech, dat ander sestechvoldech, dat ander dertechvoldech. Die oren hevet te hoerne, hore!
Ende toecomende de jongheren seiden si hem: Waeromme sprecti hen in parabolen? Die seide hen antwerdende: Want u es ghegheven te bekinnenne heimelecheit dies rikes der hemele, maer hen en eest niet ghegheven. Want die hevet, hem sal werden ghegheven ende hi sal overvloeyen; maer die niet en hevet, dat hi ghesien wert hebbende, wert af ghenomen van hem. Daeromme sprekic hen in parabolen, want siende en siense niet ende horende en horense niet noch en verstaen. Op dat in hen vervult werde de prophecie Ysaye, segghende: Met den horene seldi horen ende niet verstaen, ende siende seldi sien ende niet sien; dat herte des volcs
| |
| |
es vervettet, ende met oren hoerdense swaerleke, ende si loken hare oghen, datse selken tijt niet sien en souden metten oghen, ende horen met oren, ende verstaen metter herten ende bekeret werden, ende icse ghenesen soude.
Maer salech sijn uwe oghen, die sien ende uwe oren, die horen. Maer ic segghe u: Amen, want vele propheten ende gherechte begherden te siene de welke ghi siet, ende en saghens niet, ende te hoerne de welke ghi horet, ende si en hoerdense niet.
Daeromme horet ghi de parabole dies saeyendes. Elc, die dwoert dies rikes horet ende niet en versteet, so comt de quaet ende roeft dat ghesaeyt es in siere herten: dese eest die ghesaeyt es neven den wech. Ende die ghesaeyt es op den steen es dese, die Gods woert hoert ende dat haesteleke met vrouden ontfeet; ende het en hevet ghene wortele in hem, maer het es tijtlec; ende ghemaect tribulatien ende persecucie omme dwoert, wert hi haesteleke ghescandelizeert. Ende die ghesaeit
| |
| |
es in de doerne, dat es dese, die dwoert horet, ende sorfhertecheit derre werelt ende de bedriechlecheide der rijcheide versmachten dwoert ende het blivet sonder vrocht. Maer die ghesaeyt es in de goede erde, dat es dese, die dwoert horet ende versteet ende vrocht bringhet ende maket seker dat ander hondertvoldech ende dat ander sestechvoldech, porre dat ander dertechvoldech.
Ene andere parabole leide hi hen vore, segghende: Dat rike der hemele es ghelijc ghemaect enen mensche, die goet saet saeyde in sinen acker. Ende alse de menschen sliepen, quam sijn viant ende boven saeyde crocke, in de middelt der taruwen, ende ghinc wech. Ende alse dat cruut wassen soude ende vrocht maken, doe oppenbaerden de crocken. Ende de knechte dies vaders der familien comende seidense hem: Here, en saeyestu niet goet saet in dinen acker? Waer af hevet daeromme crocke? Ende hi seide hen: Dat hevet de
| |
| |
viant de mensche ghedaen. Ende de knechte seiden hem: Wiltu, wi gaen ende gaderense? Ende hi seide: Neenic, dat ghi bi avonturen gaderende den crocke te gadere met hen niet ute en trect metter wortelen de taruwe. Laet beide wassen toten oechste. Ende in den tide dies oechstes salic segghen den oechsteren: Gadert tierst den crocke ende bentene in bondelkene te verberrene, ende vergadert de tarue in mine scure.
Ene andere parabole leide hi hen vore, segghende: Dat rike der hemele es ghelijc enen senepcoerne, dat een mensche nemende saeyde in sinen acker, dat seker dat menste es van allen saden, maer alst wast, eest dat meeste van allen waermoesen ende werdet een boem, alsoe dat de voghele dies hemels comen ende woenen in sinen riseren.
Ene andere parabole es hi hen sprekende: Dat rike der hemele es ghelijc den heve, dien een wijf nemt ende berghet in drie maten meels tote dat al ghehevet es.
Al\le
| |
| |
dese es Ihesus sprekende ten scaren in parabolen, ende sonder parabolen en sprac hi hen niet, op dat vervult soude werden dat gheseghet es dore den prophete, segghende: Ic sal op doen minen mont in parabolen. Ic sal ute rupsenen de verborghenheide vander settinghen der werelt.
Doe quam hi in huus, ghelaten de scaren. Ende te hem ghinghen sine jongheren, segghende: Leret ons de parabole der crocken dies ackers. Die seide antwerdende: Die goet saet saeyt, es smenschen sone; ende de werelt eest tfelt; maer tgoede saet, dat sijn de sonen dies rijcs, ende de crocke sijn de scalke sonen; ende de viant, diese saeit, es de duvel, maer de oechst es de volbringhinghe der werelt, ende de oechsteren sijn de inghele. Daerom alsoe de crocken te gadere werden ghelesen ende metten viere werden verberret, alsoe saelt sijn in de volbringhinghe der werelt. Smenschen sone sal senden sine inghele ende si selen te gadere lesen van sinen rike alle scanden ende die die quaetheit werken, ende si selense senden in den
| |
| |
oven dies viers, daer weninghe sal sijn ende ghecrisel der tande. Dan selen de gherechte blicken alse de sonne in den rike haers vader. Die oren hevet te hoerne, hore!
Dat rike der hemele es ghelijc den verborghennen scatte in den acker, den welken de mensche verberghet diene vendet ende van vrouden dies gheet hi ende vercoept alle de welke hi hevet ende coept dien acker.
Noch es dat rike der hemele ghelijc enen mensche, enen coeman, soekende goede margariten, ende ene <preciose> margarite vonden ghinc hi ende vercochte alle de welke hi hadde, ende cochtse.
Noch es dat rike der hemele ghelijc sagene, ghewoerpen in de see ende van elken gheslechte der vessche vergaderende. De welke, alse si vervult was, uteleidende ende neven dat oever sittende cosense ute de goede in hare vate ende woerpen ute de quade. Aldus saelt sijn in de volbringhinghe der werelt. De inghele selen ute gaen ende sceden de quade vander middelt der gherechter ende selense senden in den
| |
| |
oven dies viers, daer weninghe sal sijn ende ghecrisel der tande.
Verstondi alle dese? Si segghen hem: Ja wi. Hi seide hen: Daeromme elc gheleerde scribe es ghelijc in den rike Gods enen mensche, enen vader der familien, die van sinen scatte bringhet nuwe ende oude.
Ende het es ghesciet, alse Ihesus dese parabolen volbrachte, leet hi over van daer. Ende comende in sijn vader lant leerde hise in haren synagogen, alsoe datse verwonderden ende seiden: Wanen comt desen dese wijsheit ende de viertute? En es dese niet eens smeeds sone? Ende wert sijn moeder niet gheseghet Maria ende sine bruedere Jacop ende Joseph ende Symon ende Judas? Ende en sijn alle sine sustere niet bi ons? Wanen comen daeromme desen alle dese? Ende aldus wordense in hem ghescandelizeert. Ende Ihesus seide hen: De prophete en es niet sonder ere het en si in sinen vader lande ende in sijn huus. Ende daer en dede hi niet vele virtute overmids harre ongheloevecheit.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd