De nieuwe Amsteldamsche schouwburg
(ca. 1775)–Anoniem De nieuwe Amsteldamsche schouwburg–
AuteursrechtvrijOp een aangename Voys.EYlaes ik mag met regt wel zeggen,
Wanneer myn Kruikie te water gaet,
En al myn stukies die blyven daer leggen
Zoo gaet het met mijn Levensdraet,
En dat al door myn weeld’rig leven,
Om myne Dieverye te plegen:
Hoe meenigmael heb ik het ontsnapt,
Al evenwel hebbenze my gevat.
Ik leefden als de grootste Heeren,
| |
[pagina 19]
| |
Ik had alles wat ik bedenken kost,
Zoo wel van Mondkost als van Kleeren,
Daer by hiel ik myn leven trots,
Wat had ik verscheyde malen,
Drie vier Knegts agter mijn dwalen,
En daer toe had ik tot mijn min
Verscheyde Juffertjes na mijn zin.
Nu heb ik van al myn weelderig leven,
Nog nooit meer vermaek gehad,
Als by myn laetste Liefje verheven
Die nu tot Rotterdam zit in ’t gat,
Al in ’t Spinhuys is zyder gestreken,
Alwaar myn hart schynt van te breken,
Als ik maer denk zy is in ly,
En dat ik ’er niet mag komen by.
Zy was dien nagt zoo ongerustig
Als wy quamen tot Rotterdam,
Zy zei mijn alderliefste lam,
Wie weet wat ons nog zal genaken
Laet ons te zame wat voortgang maken
Vertrekken alleine op staende voet.
Eer dat het ons beyde nog treuren doet.
Ik zey myn Liefje van dezen avont,
Zoo zullen wy slapen in deze Stad,
En morgen vroeg als ’t word schoon dagen
Zoo zullen wy trekken op een pad,
doe liet zy haer van myn gezeggen
Wij gingen te zamen wat vroegjes leggen,
Wij waren pas na bed gegaen
Of Schout en dienders quamen aen.
Ik hoorde sulk een gestommel beneden
En dat quam soo na boven toe,
| |
[pagina 20]
| |
de schrik ontsetten mij door mijn leden
Ik sprong ten bedde uyt met ’er spoet,
Al evenwel moest ik myn Liefje verlaten
Ik sprong de venster uyt op de straten,
In mijn Onderkleeren en barrevoet,
Een muts op mijn hoofd in plaats van een hoed.
Toen ben ik nog wel een paer uuren,
Barvoets over de straten gegaen,
Alwaer ik mijn Liefie met droevig treuren,
Treurig zag naer het Spinhuys gaen,
Alwaer ik mijn Liefje sag sonder verblyden,
Treurig al na ’t Gevangenhuys lyden,
Het waer voor mijn soo groote smert,
Het ging in ’t binnenste van mijn hert.
Toen stond ik daer als heel verlegen,
Ik wist niet waer ik gaen souw,
Had ik mijn Liefie maer mee gekregen,
dan soo was het voor mijn geen rouw:
Al evenwel moest ik het Hasepad soeken,
Ik kreeg hier een wammes en daer een broeke,
Van de eene een paar koussen,
Van de and’re een paer schoen,
Zoo ging ik my over de Heyde spoen.
Ik heb zoo Rotterdam verlaten,
En quam tot Utrecht in de stad,
Hier en daer op andere straten,
Al evenwel hebben sij mij gevat;
Zoo dat ik nu sal moeten sterven,
Ach mogt mijn Liefie mijn goed maer erven,
Zij heeft mijn geraden met goet fatsoen,
Gelijk een Vrouw haer Man kan doen.
Ach was mijn Liefie maer hier ter steden,
| |
[pagina 21]
| |
Van alles wat ik bedenken kan,
En ook mijn Knegts en dienaers mede,
die voort gaen haren ouden gang,
Indien sy haer niet willen bekeeren,
Een brave galg met stroppen en leeren
En alles wat daer nog bij past
’t Is alles vrij en onbelast.
Eer ik mijn Testament wou buigen,
En dat tot mijne Ov’erigheijd
Soo roep ik duysend tot getuygen
Eer dat ik van de Weereld scheijd
En dat ik u verklaren,
Hoe ’t in ’t eind met mij is vervaren
Het Testament leijt aen mijn Broer
Onderteekent van de Agtkanten Boer.
|
|