De nieuwe Amsteldamsche schouwburg
(ca. 1775)–Anoniem De nieuwe Amsteldamsche schouwburg–
AuteursrechtvrijOp de wys daar de zilvere Waterstroom,’k Wierd in een’ frisschen morgenstond ,
Op ’t jeugdig bloemtapyt,
Verzeld van schoone Rozenmond,
Mild door Natuur verblyd.
’t Was in de Kenmerlandsche streek,
| |
[pagina 5]
| |
Niet verre van Haarlems Hout,
Alwaar haar kristalyne Beek
Wierd van ons oog beschouwt.
Een plaats die Flora zelf verkoos,
En daar zy, opgetooid,
Met siersels uit haar marmer doos,
Had de aarde mild bestrooid.
Een hartverkwikkelyke geur
Vervulde ’t Lustprieel,
Wijl de oogverlokkenste kouleur
Trotseerde’t kunstpenceel.
‘’t Sneeuwwitte Zwaantje zwom verheugd,
in Sparens zilver nat,
Wijl ’t spartlend Visje, vol van vreugd,
Den klaverzoom bespatt’.
Wy zagen Melkert by zyn Vee,
En landaart by den ploeg,
Daar elk van hun in rust en vree,
Zijn’ doel naar wensch bejoeg.
’t Gespanne Zeiltje in top gehaald,
Wijl ’t Lentewindje blaast,
Zag Schippermaat zijn vlijt betaald,
Mits ’t Kieltje wierd verhaast.
Het zinverrukkend Pluimgediert,
Dat in de dunne lugt
Op fraai gekleurde wiekjes zwiert,
Was ’t Boomryk Bos ontvlugt,
En ’t plaatste zig rondom ons heen,
Wijl ’t zong zyn Hemelwijs;
Zo dat toen onze Lusthof scheen
Een Goden Paradijs.
In ’t kort, ’t streelde alles onzen zin,
| |
[pagina 6]
| |
En ’t geen volmaaktheid eysch,
Wat dat me elkaer , verrukt door min,
Toen gunst op gunst bewees
Wy kusten streelende malkaer;
Ja ik wierd een Nektarsmaak
Van vollen Honigraad gewaar,
Waar naar ik eindloos haak.
Geen Bed van dons // maar van Kamil,
Verkozen wy tot rust?
Waarop we ons vlyden zagt en stil,
En smaakten lust op lust.
|
|