De Nieuwe Oost-Indische rooseboom

Een Nieuw Lied van een Jonkman, en een Jonge Dochter.

Op een bekende Vooys.

1.
HEt windje dat uyt den Oosten waait,

Dat waait tot allen tyden,

Al die der in syn Liefs armen leyd

Die mag hem wel verblyden,

Lief mondelyn rood?

Gy hoeft ’er niet meer te schryden!

[p. 90]

 

2.

 

Hy ging ’er voor syn Liefs venstertje staen,

 

Met een soo droeve sinnen?

 

Slaept gy of waekt gy myn zoete Lief,

 

Staet op en laet myn inne:

 

Lied mondelyn rood,

 

En my dunkt ik hoor jou stemme.

 

3.

 

Het meisje uyt haren slaep ontsprong,

 

Wie klopt hier alsoo late?

 

Gy meugt wel weer na huis toe gaen,

 

Gaet thuis wat leggen slapen,

 

Lief mondelyn rood,

 

Ik sal u niet in laten.

 

4.

 

Staet ’er een ander in u hertje geprent;

 

Van de min word ik gesmeeten,

 

Mogt ik het eens weten wie dat het myn doet,

 

Het word myn dikmaels verweeten,

 

Lief mondelyn rood?

 

Wat hebben wy een schoon tyd verspleeten

 

5.

 

Ik sy Jonkman hou goede moed,

 

Kies een ander jonk van Jaren,

 

Als de Liefden van een kant komen moet,

 

Soo valt het zwaer te dragen,

 

Lief mondelyn rood,

 

Mogt ik vangen dat ik jaegden

 

6.

 

Dat gy jaegt dat vangje wel,

 

Lief en wilt daerom niet treuren,

 

Al waeren wy duizend mylen van hier,

 

Dat God voegt sal gebeuren,

 

Lief mondelyn rood;

 

Laten wy daerom niet treuren.