|
| |
| |
| |
De Nieuwe Oost-Indische Rooseboom.
Een Nieuw Lied, of Stigtelyke Zamen-Spraak.
Stem: O Holland schoon, &c.
HOord toe al die vol liefde zyt,
Het lust myn geest te zingen,
Een Lied van liefde en vriend’lykheid:
Van groote en schoone dingen,
Een Soudaans Dochter hoog van staat,
Ging ’s morgens met den dageraad;
Gekweekt in duistere Landen,
Door Gaardens en waranden.
Zy zag de schoone Bloempjes staan:
Hier door is in haar opgegaan
Een welbron van gedagten;
Wie mag de Bloemenmaaker zyn;
Der edele blaadjes schoon en fyn,
Zoo wysselyk in ’t ontfouwen:
Mogt ik hem eens aanschouwen.
| |
| |
Hoe lief heb ik hem in ’t gemoed,
Wist ik hem maar te vinden,
’k Verlies myn vaders Rijk en goed,
En ging mee myn beminden,
Des middernagt stond Jesus daar,
Dat wiers zy op haar Bed gewaar!
En riep: ô, Maagt doet open;
En kwam zeer haast geloopen.
Zy heeft haar venster opgedaan,
Daar zag zy voor haar oogen:
Den allerliefsten Jesus staan,
Met schoonheid overtoogen,
Zy zag hem zoet en vriend’lyk aan:
En sprak waer komt hy dog van daan?
En neeg hem tot op der aarden,
ô Jongeling hoog van waerden.
ô Jongeling van schoonheid ryk,
Wiens hertje zou niet branden;
Nooit zag ik ergens uws gelyk,
Ja kuize Maagt die ik wel ken,
Nu zult gy weeten wie ik ben:
De maeker van de Bloemen.
Zyt gy myn allerschoonste Heer,
Myn liefste myn Beminden,
Hoe zogt u myn gemoed zo zeer:
Of ik u eens mogt vinden,
Nu houd myn Erf nog Vaderland,
Gebied myn met u schoonste Hand,
Waar ’t u ook zal behagen.
| |
| |
ô Maegt wilt gy met myn op reis,
Soo met gy ’t al verlaten,
U Vader en syn schoon paleis;
U Schoonheid is myn dit wel waert,
Niets is ’er op de gantsche aerd:
Myn lief myn uytverkooren,
Soo schoon als gy gebooren.
Nu leid my heene waer ’t u lust,
Och! schoonste nooid volpreesen;
In u sie ik myn hert gerust,
Hy nam syn Bruid by haere hand,
Ver uit haer Heidens Vaderland,
Door Beemde en door Weide.
Sy spraken meenig vriend’lyk woord,
Toen bragt begeert het vragen voord,
Myn naem ô maegt is wonder schoon.
In myn Heer Vaders hooge Throon;
Daer staet hy schoon te leesen,
Haer kragt kan ’t hert geneesen.
Int alle en u liefde vind,
Diend myn met hert sinnen,
Myn Naem is Jesus wel bekend:
Sy sag haer lief soo minn’lyk aen,
En bood hem haer getrouwigheid aen;
Sy neeg tot op der aerden,
En hielt hem hoog in waerden.
| |
| |
Wie mag myn liefste Heer ’s Vader zyn,
Vergeef aan myn het vragen?
ô Schoonste Bruidegom zegt het myn,
Myn Vader werd u niet ontzaakt:
De Zon en Maan en Sterre;
Zyn Heerschappy gaat verre.
Tien hondert duizend Eng’len schoon,
Die leggen steeds geboogen:
Voor myn Heer Vaders hooge Throon,
Och? Is u Vader dan zo groot,
ô Liefde dien ik liefde bood:
Nooit was ’er op de gansche aerd,
Geen Maagd zo rein van leeven:
Zy heeft myn wonderlyk gebaart,
Een Maagt is zy gebleeven:
Och is u Moeder eenen Maagt,
Verschoon u Dienstmaagt dat zy vraagt?
Zoo schoon en uitgenoomen,
Van waar zyt gy gekoomen.
Ik koomen uit myn Vaders Ryk,
Vervult met zoo veel vreugden,
Die nergens hebben haars gelyk,
In schoonheid en in deugden;
Dit is dat weelde hieten mag,
Daar duizend jaaren is een dag,
Daar duizend duizend jaaren,
Veel deugd’ en vreugde baaren.
| |
| |
Och! Heer dat staet myn wonder aen,
Myn alderschoonste Koning,
Laet ons dan haestig heenen gaen,
O Maegt dient myn opregt en rein,
Daer sult gy Eeuwig by myn syn,
In groote vreugde leeven,
Sy gingen alsoo rein en kuis,
Door Beemde en door Weide,
En kwame aen een Geest’lyk Huis;
Daer wilde Jesus scheiden:
Myn alderliefste Jong’ling schoon
Nooit hoorden ik soo droeve toon:
Dan moet ik immers sneeven.
Hy sprak hier synen meenig uit,
Met vriendschap en met minnen:
Verwagt my hier ô waerde Bruid!
Nu moet ik gaen hier binnen;
Hy is ten Huise ingegaen,
Sy liet soo meenig droeve traen,
Sy stond hem te verbeiden;
Om dat hy was gescheiden.
Als nu den dag en avond kwam,
Soo peinsde haer verlangen
Dat sy haer liefste niet vernam:
Toen trad sy nog een weinig voort,
En klopte; riep doet op de Poort,
Gedreeven door de Minnen:
Myn liefste is daer binnen.
| |
| |
De Poord die werd haer opgedaen,
De Poortier kwam te vooren:
Hy sag de Jonkman voor hem staen:
Soo schoon en hoog gebooren!
Hy sprak wat wilt gy jonge maagt;
Wat is ’t voor droefheid die u knaegt,
Hoe komt gy hier alleene,
Wat is ’t dat u doet weenen.
Och! dien, die ik soo seer bemin,
Die is myn hier ontgangen;
Hy trad tot uwen Poortje in,
Hy beid myn veel te langen,
Och noodigt hem dog weder uit,
Eer myn hert van droefheid sluid,
Segt dat hy my komt vinden:
Och maegt de geen die u hier liet,
U Waerde Lief die is hier niet,
Ik heb hem niet vernomen;
Och Vader wat ontkent gy my,
Het laeste woordje dat hy sy:
Dat was ik gaen hier binnen,
Myn Liefste die ik minnen,
Segt gy dan hoe u Liefste hiet,
Of ik hem eens mogt weeten:
Och Vader dat en weet ik niet,
Syn Naem is myn vergeeten,
Myn Liefste is een Konings Zoon:
Syn kleed is Hemels Blauw soo schoon,
Syn Ryk strekt breed en verre,
Bestrooit met Goude Sterre.
| |
| |
Syn Aengesigt is melk en bloed,
Syn halce fijn van Goude;
Syn Weezen is soo wonder soet,
Als ooit geen mensch aenschouwde,
Hy kwam uyt syn Heer Vaders Ryk;
Nooit sag ik ergens sijn gelyk,
Maer ach! hy is gescheiden.
Syn Vader eenen Scepter draegt,
Sijn moeder is een reyne maegt,
Soo schoon en hoog van waerden,
De Poortier die syn stem verhief,
Ja Vader seid’ sy dat is myn Lief!
Wel maegt is dit u Bruydegom,
Kom allersoetste Dogter kom;
Gy moet niet verder rysen,
’k Weet dan ô soete Bruyd treed aen,
En segt waer komt gy dog van daen,
Gewis uyt vreemde Landen,
Ik ben een Vorstelyke maegt,
Gekweekt in hoogen staeten,
Om hem, daer myn gemoed na vraegt,
Voor al dat gy verlaten hebt,
By hem die alle schoonheyd schept,
Sult gy veel meerder vinden,
| |
| |
Komt in, leeft na mynen raed,
Doet na myn woorden en verlaet;
Al wat de Heidens prysen,
Verlaet u Vader Lief en Heer,
Gedenkt aen ’t heidendom geen meer,
Geen afgrond moet gy vreesen,
Een Christen moet gy weesen.
Och Vader wat gy myn verklaert,
Daer wil ik my na schikken:
Myn Liefste is myn alles waert,
Geen dink kan myn verschrikken,
Hy leert haer Godes Kerk en Huis.
Van Jesus Wieg tot aen syn Kruis:
Het regt Geloof en Leeven,
Rein Maegd is sy gebleven.
Sy diende God van herten seer,
Sy had een groot verlangen:
Na Jesus haer beminden Heer,
Toen sy haer leeven had volend,
Kwam Jesus daer weeder present,
Eer dat sy soude scheiden.
Hy nam syn Bruid by haere Hand,
En bragtse in syn Vaders Land.,
Alles wat ’t hert begeeren mag;
Daer duisent jaren is een dag,
Dat word haer daer gegeeven,
Soo lustig is dat leeven.
| |
| |
Daar zal zy zonder vrees en schroom,
Zoo schoon en hoog verheeven,
Met Jesus haaren Bruidegom;
Altoos in vreugde leeven,
Zoo lieffelyk is de eeuwigheid,
Door die met Jesus maar verbeid,
|
|
Auteursrechtvrij