De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom


De Standvaste Minnares.
Op een zoete Vois. Daer was ’er een Magetje vroeg opgestaen, ’t Was om haer zoete Liefje te zoeke gaen, Zy zogt hem al onder de Linde, Maer zy kon haer zoete Lief niet vinde. Met een quam daer een Heer aen gaen, Die zy schoon kind wat doeje hier alleen te staen, Of telje wel alle de Boomtjes, En of plukje de geele goude Roosjes. Ik tel ’er voorwaer de Boomtjes niet, Of ik en pluk de gelen goude Roosjes niet,
[pagina 6]
Maer ik heb ’er myn zoete Lief verloren, En ik kan geen tyding van hem horen. Heb jy jou zoete Lief verloren, En kan jy geen tyding van hem horen, Hy is ’er op zyn Landsdouwe, Daer spanceerd hy met andere jonge Vrouwe. Is hyder op zyn Landsdouwe, Spanceert hy met andere Vrouwe, Dan wil de Heere zyn Leydsman zyn: Met al de mooije Meisjes die daer by hem zyn Wat trok den Heer al uit zyn mouwe, Een Kettingje van fyne roode Goude, Dat zal ik u Magetje schenken: Wild op u zoete Lief niet meer denken. Al was ’er u Kettingje nog eens lang, En dat het van den Hemel tot ’er Aerde quam: Veel liever wil ikze verliezen, Eer ik ’er een ander Lief zou kiezen. Doen ontroerde den Ridder zyn gemoed, Hy zey schoon Kind ziet voor u wat de liefde doet, En jy ben ter myn eigen Huisvrouwe, En ik en zal geen ander Liefje trouwe.