De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom
(1767)–Anoniem Nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 3]
| |
Stem: Jupiter is verheven.APol die op zyn Wagen,
Weer de Zonne mend,
En op komt dagen, In het Ooster-end,
Verkwikt al ’t geen wat Adem heeft,
Ook Boomen, Gras en Bloemen,
En ’t geen ’t Aerdryk geeft.
Men ziet geen Noordze Buyen,
Storten op ons neer:
De Zon in ’t Zuyen, Die geeft lieflyk Weer:
En doet ons door zyn Gulde Glans,
Ons hier op Aerd verkwikken,
Van des Hemels-trans.
In deeze Zomer Dagen,
Ziet men alle Vreugd,
Met groot behagen, Yders hert verheugd,
Geen Mensch of Vogel of herleeft,
Geen Rund-Vee of is tierig,
Nu ’t weer Voedzel heeft.
Want gaet men eens na Buyten,
Daer ziet men de Vreugd,
| |
[pagina 4]
| |
De Vogels fluyten, ’t Geen den Mens verheugd
De Koetjens Grazen in de Wey,
Men ziet hoe dat de Nimphies,
Heden gaen te Rey.
De Bok springt op ’t Geytje,
’t Koetje streeld de Stier,
In ’t Klaver Weytje, Yder neemt playsier,
De Leeuwerik en de Nagtegael,
Die hoord men Tiereliere,
Met een zoete Tael.
De Visjes in de Stroomen,
Zyn mee vol van vreugd,
En in de Boomen, Ziet men het geneugt,
Van ’t huppelend’ Mosje dat gestaeg,
Zyn Ega komt t’ streelen,
En is nimmer traeg.
Men hoord met blyde zinnen,
Agter ’t wollig Vee,
De Herderinne t’zamen kweelen ree,
Terwyl de Harders een Nieuw Lied,
Tot glory van hun Schepper,
Spelen op hun Riet.
Hun Schaepjes ziet men Grazen,
Tot de Buyk in ’t Groen,
Waer zy van Azen, En hun daer mee voen:
De Zwaen vol Moed en blank van Veer,
Trekt mede uit ’er Muyten,
En Zwemt heen en weer.
Het Endje met het Waerdje,
Zyn mee in haer fleur,
Het Oyevaertje, Met haer Zerviteur,
Vermaken haer in deez’ tyd,
Gelyk de Jonge Knapen,
Graeg doen met de Meid.
Het snoepig Hengelaertje,
| |
[pagina 5]
| |
Gaet om ’t Baersje heen,
En zoekt een Vaertje, Hier of daer in ’t Veen
Waer door hy doet de Zomer eer,
En hem komt te verkwikken,
Meer dan eenen keer.
Al ’t Pluim-Gediert gaet Paren,
Yder zyns gelyk,
Om vreugd te garen, Daerom Jeugd bekyk,
En spiegeld u aen het Gediert,
Dat in het Veld en Boomen,
Vrolyk Tiereliert.
Waer mede dat zy Loven,
Onze Heer van Al,
Die ons van boven, geeft op ’t Aerdsche dal,
Dat wy beleven dit Zayzoen,
Laet ons dan mee ons Schepper,
Lof en eer aen doen.
|
|