De nieuwe Mercker haringh-vanghst ofte het Monickedammer welvaren

Minaers klachte, over het afsterven van sijn lief:

Stemme Van Dina

INdien oyt Minnaer hadde reden,

Te klagen van sijn ongeluck,

Ick ben het die met droevigheden,
Leef alle tyt in grote druck.

Ick had een Maget uytverkooren,

Het was een soet en aerdig beelt,
Ick leyd haer mijn minne voren,
Ick heb myn trouw haar megedeelt.

Na eenige tijt was verloopen,

So wierd ons trou dag vast gestelt,
Maer og ! de Doot die quam geslopen,
En heeft mijn lief ter neer gevelt.

Daer leyt zy nu eylaes gestorven,

Die ick so troulyk hadd' Bemint.

[p. 16]

 

Nu ben ick oock met haer bedorven,

 

Och ! was ick by dat lieve Kint.

 

Ach ! was de Doot tot my gekomen,

 

Ende met my oock door-gegaen,

 

Dan was my niemendal ontnomen,

 

Maer nu vind ick my seer belaen,

 

Als ick gedenck aen haer wesen,

 

Haer vriendelijck en soet gelaet,

 

Komt groote droefheyt opgeresen,

 

In mijn gemoet, ick weet geen raat.

 

Denck ick aen hare bruyne Oogen,

 

Of aen haer wangen blosend' root,

 

Of aen haar Lipjes net gebogen,

 

't Is of my wegh raeket de doot.

 

Haer soete tongh waer meed' sy Gode,

 

Met my so dickwils heeft gelooft,

 

Die is het spreken laes verboden,

 

Och ! 'k wort van my verstant berooft.

 

Haer witte hals schoon uytgelesen,

 

Van alle menschen seer geroemt,

 

Haar blancke borsjes ook mitsdesen,

 

Die leggen in het graf gedoemt.

 

Ia wat mach ick haer schoonigheden,

 

Ophalen. want 't helpt niet een mijt.

 

Mijn liefjen is 's Doots pad getreden.

 

Ach ! ach ! ick ben, ick ben haer quyt,

 

Alle mijn klachten zyn verloren,

 

Daarom laet ick haer rusten dan,

 

Ick moet mijn liefd' alleene smoren,

 

Want ick niet genoeghsaem klagen kan.

 

Vaer wel dan, eeuwigh mijn beminde,

 

Vaer wel dan, overschoon Ionckvrou,

 

'k Hoop u noch eenmael weer te vinde,

 

Als 'k ben verlost van alle rou.

 

Oorlof dan Vryers, jonge menschen,

 

Helpt my dog klagen maeckt getreur,

 

Dit is voor u, mijn hoop en wenschen,

 

Dat u sulks nimmermeerkomt veur.

EYNDE.