De nieuwe vermeerderde Groenlantse walvisch-vanghst, ofte Amsterdamse Y-stroom
(1719)–Anoniem Nieuwe vermeerderde Groenlantse walvisch-vanghst, ofte Amsterdamse Y-stroom, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 87]
| |
Op de stemme: ’t Ging een Meysken aan de kant.Het geschieden op een tijd,
Een man in sijn oude Iaren,
Is geworden Heremijt,
En liet alle weelde varen,
Heeft de Wereld met haer pracht,
Maer voor slaverny geacht.
Twee Soons liet hy in de stad,
‘t Derde heeft hy met genomen,
En hy seyd’, hy soude dat
Noyt by Vrouwen laten komen,
Hey docht ‘t geen men niet en siet
Dat bekoort het herte niet.
’t Kind dat bleef so by sijn Vaer
En quam nimmer by de luyden,
En at met hem meenig Iaar,
Niet dan Wortels, ende Kruyden.
Vaste driemaal in de weeck,
En dronk water uyt de beek.
Maer also ‘t eens quam te pas,
Dat daer in een van de Derpen,
By de Boeren Kermis was,
En men na een Gans sou werpen,
So dat al de soete Ieugd,
Dat quam sien met volle vreugd.
En een Priester wel bekent,
Een Man van seer goede zeden,
Woonde aldaer oock omtrent,
Heeft dees Heremijt gebeden,
En door sijnen Bood’ belast,
Dat hy soude zijn sijn Gast.
Dese Gast aldus gebe’en,
Ging de sake overleggen,
En liet sich (also het scheen,
Van dien goeden borst geseggen,
Ende naer een diep gepeys,
Trock hy met sijn Soon op reys.
Hansken sag vast hier en daer,
| |
[pagina 88]
| |
So zy overwege gingen,
En al dat hy wiert gewaar,
Achte hy voor wonder dingen
En sijn Vader leyt hem uyt,
Wat dit en dat beduyt.
Op ‘t last sag hy by geval,
Eenen hoop steetse Vrysters speelen,
Ende in het groene dal,
Geestig gingen sitten quelen,
Ende maekten soet geluyd,
By de lovers onder ‘t Kruyt,
Hansken sag haer schoon cieraet
‘t Wuantjen bleef ‘er op staen merken,
En hy prees haer soet gelaat,
Hy voelt sijn gewrichten werken,
‘t Wou so ‘t scheen niet verder gaen,
Maer is stille blyven staan.
Vader seyd’ de Iongen Held,
Hoe mag ‘t soete schepsel hieten
Ick en heb u noyt in ‘t Veld,
Sulke Vogels konnen schieten,
En naar ick ‘t gediert besien,
So behoord men ‘t gonst te bien.
De man seyd ‘t geen dat gy siet
En so in het velt hoort schreuwen,
Dat zijn Gansen anders niet,
Erger dan de stoute spreuwen,
Een snoot en een olijk goed,
Daer gy u voor wachten moet.
Vader seyd’ den Iong gesel,
Laet my by die gansen blyven,
Ick wil met die Dieren wel,
Mijnen jongen tijd verdrijven,
Ick en vreese geen verdriet,
Sy en zijn so grousaem niet.
De man voelden sijnen gront,
Dachte wat sal dit beduyden,
‘k Meende seyd’ hy binnens-monts,
‘t Kind kon niet dan groene kuyden,
Maer dien lecker, als hy is,
Kent meer als het groene lis.
Doch sijn Vader stiet hem voort,
| |
[pagina 89]
| |
En hy ging van de wege treden,
‘t Kint, in sijn gemoed gestoort,
Volgt hem na met trage schreden
En seyd’ Vader mach het zijn?
Koop dog eens een Gans voor mijn.
Mijn dunkt ‘t waer mijn een pleysier,
Dat ik mocht een Gans genieten,
Al waert al mijn leven schier,
Het en soud mijn niet verdrieten,
Vader seyd’ d’onnoosel Hans,
Lieve koopt my doch een Gans.
De man stont geheel verstomt
En seyd’ wat laet narre Kluysen,
Al dat doch van Katten komt,
Is so ‘t schijnt geneigt tot muysen,
En hoe nau men Ieugd besluyt,
‘t Schijnt zy wilder efter uyt.
Na dat Hansken met zijn Vaar,
Van de Feeste was gekomen,
En een yder van malkaar,
Sijne afscheyd had genomen,
Was de Guyt het Kluysjen moe,
En liep na de Gansen toe.
Achtien jaer was Hansken out,
Als hy van sijn Vaer gink loopen,
Hansken had den bras van ‘t wout
Hansken wou een Gansken kopen
Hansken hadde geenen deeg,
Voor dat hy een Gansken kreeg.
|
|