De nieuwe vermeerderde Groenlantse walvisch-vanghst, ofte Amsterdamse Y-stroom
(1719)–Anoniem Nieuwe vermeerderde Groenlantse walvisch-vanghst, ofte Amsterdamse Y-stroom, De–
AuteursrechtvrijStem: Van de Mosselkrieckse Paap.Hoort toe Matroosen al te saem,
Die waren by der Zee,
Zijt gy met storm of noot bevaen
God helpt u op een Ree:
Want meenig Boot-gesel,
Haer leven moeten wagen,
Al op de Zee rebel
By nachten en by dagen.
De Zee door Gods geheugenis,
Verteert so meenig Man,
Die al te samen van de Vis,
Verslonden worden dan,
Maer laes! wat leyt daer an,
Waer onse Lichaams varen,
| |
[pagina 84]
| |
Als Godt de ziele dan
Eeuwiglijck wil bewaren.
Wat lijdt den Zeeman al verdriet,
By nachten en by dagh,
Als hy den dood voor oogen siet,
En niet ontvluchten magh:
Door storm en groot onweer,
En geweld van de baren,
Dat brengt ons die ste meer
In angst en groot bezwaren.
Oock groot gewelt en tegenspoed
Lijdt den Zeeman valjant,
Van Turk en Roovers seer verwoed
Worden sy aengerandt,
En veel Vyanden meer,
Die haer soecken te krencken,
Die varen by der Zee,
Mogen daer wel op dencken.
Als sy oock op een lager wal
Door storrem drijven voort,
Seer haestigh sy de Masten al,
Doen kerven over boort,
Dan sien wy weer de dood,
Voor oogen met vertsagen;
Somma de sorg is groot,
Die den Zee-man moet dragen,
God helpt haar dan wel uyt den noot,
Die hem aanroepen seer;
Hy wil niet den Sondaers doot,
Maar dat hy hem bekeert,
Want door sijn sterke hand,
Gaet hy den mensch weer laven,
En brengt haar weer te Land,
In een gewenste Haven.
Als sy komen te Lande fijn,
So is haer eerste werk,
Dagelijks in de brandewijn
Maer weynig in de Kerck,
‘t Is haar vergeten dra,
Dat haar de Heer gepresen,
Trou hielp door sijn Gena,
Uyt angst en groote vreese.
| |
[pagina 85]
| |
Als sy krijgen haer geld in hand,
So is het haest verteert,
Sy kopen daarom land noch sand,
De Weerdin ende Weerd,
‘t Is of hy ‘t ergens vind,
So gaat hy dommineeren,
Dat men so suurlijk wind,
Siet men so licht verteeren.
Met Vrouwtjes van den lichten aert,
Raecken sy op het wild,
Sy moeten weder op de Vaert,
Als ‘t geld al is verspilt,
‘t Is haer geen groote eer,
Nog minder voor de vrouwen:
Want sy na Godes leer,
Haer zeedig moeten houwen.
Maer waer ,ach ick doch praten van,
Wat siet men veel gepronck,
Daeg’lijcks langs de straten gaen,
Van Dochters oud en jonck,
In Holland over al,
Siet men haer gaen braveerne,
Het komt door ongeval,
‘t Zijn geen Dochters met eeren.
De Zeeusche Meysjes, wat een praet,
Die weeten oock seer wel,
By nacht te danssen langs de straet,
Al met een Boots-gesel,
En maecken groot geraes,
Met de Iongmans wilt weeten,
‘t Zijn Dochters van deux aes,
Of het is my vergeeten.
Maer het is met een mal gelaet,
Van dese Dochters hoor?
By nacht te danssen over straet,
Den Speelman die gaat voor,
‘t Is haar geen groote eer,
Sy komen ‘t lichtelijk dragen,
Want in Oost-Indien veer,
Hoort men daer van gewagen.
De Iongmans achtent voor geen quaet,
Sy seggen, ‘t is pleysier,
| |
[pagina 86]
| |
Te danssen somtijts langs de straat,
Al met een Venus-dier,
Maer so de Schrift vermelt
So is het haer geen eere,
Dat sy haer schoone geld,
So roekeloos verteeren.
Dese Iongmans en Dochters fraay,
Die zijn seer wel bekend,
Sy wonen by de Turf-kaey,
Of ergens daer omtrent,
Om dat sy eerlijk zijn,
So wil ikse hier niet laken,
Want is den draat niet fijn,
Men soud’se grover maken.
Gy Iongmans hoord met goed bescheyt,
Houd doch in drincken maet,
Want dronckenschap, so men seyd,
De moeder van alle quaet,
Leef vry na Godes Leer;
Wilt quaet geselschap haten,
So sal u God den Heer,
In vrede varen laten.
Oorlof Matroos hoort mijn vermaen,
Als gy zijt in den noot,
Roept God den Heer van herten aen,
Beken uw’ sonden groot;
Want die van herten seer
Berou heeft van sijn sonden,
Die wort van God den Heer
Genesen in al sijn wonden.
Doen wy dit nieuw Lied eerstmael vand,
Voeren wy over Zee,
Van Oost-Indien na ‘t Vaderlant
Naer Middelburg de stee,
Met ‘t Schip Prins Hendrik ree,
In ‘t Iaer van dertig negen,
En sestien hondert mee,
Den tienden Meert geschreven.
|
|