De nieuwe vermeerderde Haagse joncker, of 't Amsterdamse salet juffertje

[p. 59]

Vertroostinge over d’Overledene, door de Bruyloft van de Levende.

Stemme: Trompet Matin, &c.

LIefste Rasalinde waerom weende gy?
Segt my wat is de oorsaek van u droef geschrey,
Ick sal u misschien haest komen by,
Waerom sugt gy? Waerom dugt gy? Segt het my.

Ag Leander mijnen noot is al te groot,

Ick beween mijn Vaders en mijn Moeders doot,
Ik sit hier alleen, ik ween ik sugt, ik krijt,
Vader, Moeder, Suster, Broeder, ‘k bent al quijt.

Soete Rosalinde ’t doet mijn selver pijn,

Ick wenschte dat u droefheyt wesen kost de mijn,
Of dat u geschrey wierdt onder ons gemeen,
Ik sou helpen, ende stelpen uw geween.

Daer en sal noyt van mijn weenen zijn kom af,

Voor dat ick sal rusten nevens haer in ’t graf,
Ag mijn lieve Moeder waer ik nog by u,
Ik ben mijn leve, Dat ik leve, Nu al moe.

Sus, sus Rosalinde sus en krijt niet meer

Troost u met de wille van den grooten Heer,
Peyst dat yder Mensch die Godt het leven gaf,
Eens moet sterven, En bederven, In het Graf.

‘k Dank u seer Leander dat gy in mijn smert,

Soekt te zijn den Trooster van mijn droevig hert,
Gy troost mijn met woorden, maer ik krijg daerom,
Mijn beminde, doode vriende, Niet weerom.

Is dat mijn trouwen dienst aen u behaeg,

Ick sal uwen Vader wesen soete Maegt,
Den Man daer men de Ouders om verlaeten moet,
Is u nader, Als u Vader, en u bloet.

Soetjes wat Leander meent gy dat een maegt,

Soo terstont tot ieder weder liefde draegt,
van de goede Iagers wort het wilt versoeijt:

[p. 60]

 

Dat zich bangen, so laet vangen, Sonder moeyt.

 

Gy weet Rosalinde dat mijn hert u mint,

 

Meer als eenen Vader met sijn eygen kint,

 

Ick heb u verkooren voor mijn waerde vrou,

 

Rosalinde, mijn beminde, Geeft me u trou.

 

Gy kont sterck bewegen mijn jonk hert en zin,

 

Ick voel mijn genegen tot u wedermin,

 

U bevallig spreken is mijn hertjens dief,

 

‘k Kies Leander, en geen ander, Voor mijn Lief.

 

Liefste als gy mijn u Trou zyt gevende,

 

Soo vergeet de dooden om de levende,

 

Bid God voor hun ziele, Maer en weet niet meer:

 

Als gy meugt nu, so verheugt u In den Heer.

 

Meer als eenig kind zyn ouders minne kan

 

Sal ik u beminnen mijnen lieven Man,

 

Wy zyn Bruyt en Bruygom, Wij zyn man en wijf,

 

Wy t’ saem krielen, Met twee zielen, In een lijf.

 

Eer de tiende maendt sal sien de sonneschijn,

 

Sult gy hoop ik Moeder, en ick Vader zijn,

 

En so sult gy weder krijgen van den Heer,

 

Vader Moeder, Suster, Broeder, Wenscht gy meer.

 

Door u lieffelijke woorden so vol geest,

 

Keert mijn droevig sterf huys in een Bruylofs Feest,

 

Voor den soeten troost die gy mijn hert aendoet,

 

Keert mijn lijden, In verblijden, ’t Suer in soet.