De nieuwe vermeerderde Haagse joncker, of 't Amsterdamse salet juffertje

Een vermakelijck Minne-Liedt

Op een aengename Voys.

LEstmael in ’t rijsen van een koele morgen,
So had ick mijn begeven op de Iagt,
Al op een wegetjen onbedagt,
Vond ik een Maegdetje sitten heel verborgen,
Onder de Boomen daer ’t seer groene was.

De Vogelen die songen met genugten,

’t Gedierte maekte daer een soet geluyt,
Filander speelden op zyn Fluyt,

[p. 52]

 

So datter niet waer als groot genugten,

 

Ia met geen tongen waer te spreken uyt.

 

Doen sag ik haer der snee witte borsjes,

 

So soetjes op en dan weer neder gaen,

 

En doen begon mijn jonck hert te slaen,

 

Soo dat ik niet langer kon verbeyden,

 

Ia kon verbeyden om by haer te gaen.

 

Ick ben soetjes doen by haer gekomen,

 

Om eens te sien wie dat deos Maget was,

 

Filander mijn goetgunstig was,

 

So dat ik datelijk wel kon bemerke,

 

Aen haer schoonheyt dat sy mijn liefste was.

 

Ick nam dat soete kint in bey mijn armen

 

Voor haer rooder mont heb ik haer gekust,

 

Ick sey mijn Engel weest gerust,

 

Ick blief u dienaer, ick sal u ontfermen,

 

Ick sal u laven na mijn eygen lust.

 

En hare Vrienden hebben het vernomen,

 

De valsche tongen die daer quamen by,

 

Dat brogt mijn hertjen in de ly,

 

Maer nu so is sy van my weg genomen,

 

Om dat ik’er niet meer sou komen by.

 

Ick doe mijn klagte aen de groene bomen,

 

Ik sugt, ik klaeg wie help mijn uyt de pyn,

 

Mijn Liefste was mijn Medecijn,

 

Maer nu so kan ik’er by haer niet komen,

 

Dat doet mijn ziel in groote droef heyt zijn.

 

Wat kan een Minnaers hart oock meer bezware,

 

Als hem de Liefste also wert ontrukt,

 

Dat brogt mijn zieltje in den druck,

 

Maer ick en sal eylasy niet bedare,

 

Of de Godin, sal toonen weder min.

 

Maer of ik klage kerm ofte smeke,

 

Eylaes de Liefste die en hoort my niet!

 

Dies sy geen droef heyt aen mijn siet,

 

Konde de Aerde of de boomen spreeken,

 

Die soude mijn getuygen konnen zijn.

 

Wat hellept lacy al dat lammenteere,

 

Nu ik’er missen moet mijn lieve Bruyt,

 

En of ik schrey mijn oogen uyt.

 

Van droef heyt groot, ik moetse dog ontbere,

 

Mag het niet zijn, so sterf ik dan van pijn