Het nieuwe tulpje

Versierd met de allernieuwste Liederen, welke heeden gezongen worden

[p. 28]

Een Nieuw Lied. Of de klaagende maagd.

Op een fraaije Wys.

1

ô Gestadigen dag hoe verderft gy myn klagt,
Cupido met sijn schigten by dagen en by nagt,
ô Verderf der natuur, zoo men in geweld, bis.
Door minnevonkjes en Ionkmans lonkjes,
Die doen verdryven mijn zinnen en verstand.

2

’s Avonds als ik treē mijn slaepkamer in.
Dan gedenk ik zoo dikmaels de dwaeze min,
Dan gedenk ik zoo dikmaels wat lijd ’er een Maegd bis.
Die door het minnen, geen troost kan winnen,
Schoon zy gestadig de liefde voor hem draegt.

3

Geen uurtje passeert ’er den gantsche nagt,
Of ik heb het zoo dikmaels met lyden doorgebragt,
En dan vraeg ik wel eens, waerom dat ik zoo ly? bis.
Door al mijn vragen, en droevig klaegen,
Is ’er nog geen uurtje van pleizier voor my.

4

Maer het meeste dat my nog zoo treuren doet,
Dat komt ’s nagts door het droomen, zomtijds dat ik doe,
Met haer lonkende oogjes en byzijn schoon, bis.

[p. 29]

 

Ik droomde aen mijn zyden, mijn Minnaer lijden,

 

Maer ik wakker wordende vond ik hem niet.

 

5

 

Maer hoe lang leef ik nog in zoo’n droevigen staet,

 

Die mijn ook in mijn hertje de vrede laet,

 

Maer hoe lang leef ik nog in dit geweld, bis.

 

Mijn staet beklagen, en liefde dragen,

 

Daer men geen hulp of geen troost meer en vind.