Het nieuwe tulpje

Versierd met de allernieuwste Liederen, welke heeden gezongen worden

Een Nieuw Lied. Of de verrukkende minnaar.

Op een aangename Wys.

1

Laestmaal als ik lag en sliep,
In ’t branden van de Zon,
Overvallen door een droom,
By een klaer waterbron,
Het was onder een lindeboom,
Daer my de slaep ontviel,
Mijn dogt dat het wel moest zijn,
Mijn Engel mijn tweede Ziel.

2

Als Lusiana die overschoone maegd,
By mijn eens gekomen was,
Ik vroeg of zy wat rusten wou,
By my in ’t groene gras,

[p. 30]

 

Ia, zei zy: mijn waerde vrind,

 

Zoo passeerde wy onze tijd,

 

Het was in ’t bloeije van de jeugd,

 

Daer de liefde altoos blijt.

 

3

 

De tempel daer wy ons offerhande doet,

 

Van de beste wat men heeft,

 

Ia zelver ons eigen vlees en bloed,

 

Voor ons ten besten geeft,

 

Ik verzogt om daer eens in te gaen,

 

Om te doen mijn offerhand,

 

Maer neen zy my niet toe en stond,

 

Maer zy drukte my met haer hand.

 

4

 

En door het weigeren van de Maegt,

 

Wierd ik met meer min doorwond,

 

Toen heb ik haer nog eens gevraegd,

 

Maer zy het mijn doe toestond,

 

ô Ia, zei zy: mijn waerde Vriend,

 

Voldoet aen mijn u lust,

 

Ik ben geheel tot u gerief,

 

Toen heb ik haer gekust.

 

5

 

Het kusje had toe zoo veel kragt,

 

Dat ik nog met meerder min doorwond,

 

Toen heb ik mijn handjes wat lager gebragt,

 

Daer ik het malse vond,

 

Maer zy was nog zuiver Maget rein,

 

Regt gemaekt van lijf en leen,

 

Toen ik had geplukt haer maegdebloem,

 

Toen leefde wy in vreēn.

 

6

 

Haer lijfje was met een riem omgord,

 

Haer halsje gelijk een zwaen,

[p. 31]

 

Haer twee borsjes opgepronkt,

 

Nog veel schoonder als Diaen,

 

Haer twee bruin oogjes en lieve roodermond,

 

En het zwarte hair op de witte grond,

 

’t Was tot verligtenis van mijn smert,

 

En ook van mijn jong hert.