Nieuwen ieucht spieghel
(1617)–Anoniem Nieuwen ieucht spieghel–
Auteursrechtvrij
[pagina 140]
| |
Der Hoeren Mondt
Een diepen grondt.
| |
SChout zoo veel als ghy kont 'tbedrieghelijck beweghen,
Op dat in korter tijt ghy niet en blijft verleghen:
Des Werelts wellust groot, wel schynt te wesen yet,
Doch eynd'lick is niet dan ydelheyt en verdriet:
Die lichte Vrouvven schout is vvijs en vvel beraden,
Want sy altijt bereet syn niemmer te versaden,
Den Man verdvvynen doen, benemen syne kracht,
In't ghene grond'loos is te vele vvort versmacht.
| |
[pagina 141]
| |
 | |
Man mus haben der Tropffen Viel
Wer solche säck rein waschen wil
Ist mir anders recht bei mein Eyd
Steckt kein guter tropff in diem kleid
| |
[pagina 142]
| |
Op de Wijse: De Mey de Mey.
CVpido Godt der Minnen /
Hoe blakende is u Vier /
Ghy corrumpeert myn Sinnen /
Al om een dat schoonste Dier /
Och mocht sy my ghebeuren /
Dus lijdt myn Herteken pijn /
Dus wilt haer al /
Met uwe stral
Het Herte doorschieten fijn.
Dydo de schoone Vrouwe
AEnaes haer Lief eerbaer /
Syn ghekomen in rouwen /
Ende oock in groot misbaer /
Wilt my ghenadich wesen /
O soete rooderen Mont /
Want ghy die zijt
Wie dat benijt /
Myn Liefken tot alder stont.
Thysbe die quam in sneven /
En heeft oock den doot besuert
Pyramus daer beneven /
Meende dat haer had verschuert
Den Leeuwe seer bebloedich /
Dus quamen sy in't verdriet /
Thysbe die vont
Haer Lief doorwont /
Haer selven mede doorstiet.
Princesse laet troost verwerven
Die u in deuchden bemint /
Oft anders moet ick bederven /
By tijts u doch wel versint /
Dus wilt my syn ghenadich
Die u in deuchden begheert /
Sull'n wy bequaem
Met minn' versaem /
Eer 't Herte en Bloet verteert.
FINIS. | |
Die u bemint,, weest hem ghenadich,
Als ghy hem vint,, In Liefden ghestadich.
| |
[pagina 143]
| |
Sonnet.
GHelijck 'tvermoeyt Hert, na Iaghers snel ontvluchten,
Verlanght na een Fonteyn, om synen drooghen Borst
Te laven met het klaer Water, daer hem na dorst.
Zoo oock verlanght myn Ziel, met een ghestadich suchten
Na u myn weerde Vrou, Fonteyn van myn ghenuchten,
Die door u schoonheyts glans, 'tVyer in myn Herte porst,
Zoo dat noch killend' sneeft, noch koude vriesich vorst,
Dit Vyer kan dempen wt, 'twelck my doet treurich duchten,
Och waert dat ghy eens vvout, vvt mededoghen slaen
V Ooghen op de myn, die staech vol tranen staen!
En op myn droeven Mont, die niet en doet als klaghen.
Ick hope dat ghy sout, bevveecht in 't Herte zijn,
Om blusschen desen brant, om blusschen dese pijn,
Die ick in-vvendich moet, om uvvent vville draghen.
FINIS. | |
Vrientschap te toonen sonder ghonst,
Dat is een aert van Iudas konst.
|
|