De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 498]

Verzen van Finus M.P. Oosterhof.

Lied van den korenoogst.

Ik bond de schoven
Ik bond het koren;
In bussels en hoopen
Staat er het graan.
Wieg 't in je armen
Gooi 't naar boven
Bove' op den wagen
Pakken ze het aan:
Twee sterke armen
Vangen het op en
Leggen het schoof aan schoof
Vast op elkaar.

‘Vrouwenwerk, vrouwenwerk;
Grijp naar de sikkel!’
Suizen de sikkels
In 't blinkend graan....
Boven de ruggen
Zindert de hitte;
Koel klikt de wetsteen
Aan 't klare staal.

[p. 499]

Middeleeuwsch huis achter de Notre Dame van Dijon.

A Madame G. Guédeney.

De hand betast de holte van de bank
Die de geslachten sleten in het steen.
En ik herken:

Hier zát ik - eeuwenlang?

Eeuwen geleên?

Dit alles is mij zoo bekénd, zoo vreemd niet-vreemd:
Die vensterboog, die vensterbank,
De zon, die warm
Mij in de open hand schijnt
En mijn beenen
Nog loom verwarmt....

En dan, wanneer de avond valt,
Trekt 't licht koud weg;
Maar killer nog dan de avond
Is het late stijgen van de duiven
Boven 't silhouet der kerk.

[p. 500]

Verlossing aan zee.

Op eigen armoe aangewezen,
Met eigen bitterheid vervuld
Hebben mijn woorden me uitgewezen
Hoezeer in weemoed ook verhuld.

Je oogen staarden in geduld
En je mond weifelde om te spreken
Omdat de teerste woorden breken
Tot scherven letters in de stilt'.

Dan riep 'k je naam - In blij, erbarmen
Nam je mij zwijgend in je armen,
Trotsch, vrij en puur.

Mist nevelde over zee en stranden,
Het laatste avondrood verbrandde;
De stilte suisde in uur na uur.