De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 494]

Verzen van Bob Stempels.

Toekomst.

Het is zoo vreemd te weten dat dit alles
- de huizen, boomen en vooral wij menschen -
eens grondig en voorgoed in puin zal vallen:
in onze droomen overschreden wij de grenzen.

Alleen... als dit verloren is en gansch vergeten,
zal dan een nieuw geslacht de aard bewonen,
ons stof vertrappen en met even verbeten
gezichten weer dezelfde opstand toonen?

Of zal tenslotte alles leeg zijn en verlaten,
de dag en nacht niet meer gescheiden, één,
terwijl de wereld eeuwig-stil, gelaten
haar ronden draait - tot nut van 't algemeen?

[p. 495]

Jeugd.

Ziet gij die smalle, brandende kanalen?
't Is lente, en ik weet waarom wij leven.
Er is voor ons niets anders meer gebleven
Dan jeugd en zon en krachtig ademhalen.

Geen zorgen enzoovoort. Wij doen alleen verhalen
Van sport en flirt, van nemen zonder geven.
Men moet tenslotte, wil men iets beleven,
Toch alles op de koop toe weer betalen.

Dus laten wij niet over toekomst kniezen;
Drinkt u een roes en weest nu zwaar verliefd:
Wij zullen onze liefjes gauw genoeg verliezen.

Het is niet veel, maar men zou toch verkiezen
Een korte vreugd en verder lijden, asjeblieft
O God, boven het in een taai bestaan bevriezen.

[p. 496]

Het laatste duin.

Grijs en eenzaam de zee, grijs en eenzaam de duinen,
De lucht fijn-grijs, die trilt. 't Is winter en
De meeuwen hebben het strand verlaten voor de tuinen
En straten der stad. Ik kan me niet herinneren
De lange vlakte ooit zóó stil, zóó heel alleen gelaten
Gezien te hebben. Slechts het zacht uitrollen van het water,
Met nog de wind, heel even maar, amper het snelle glijden
Van zand op zand, dan niets meer. -

En wij beiden

Staan zwijgend en ontroerd om dit verlaten land,
En dalen dan, wondergelukkig, hand in hand.

[p. 497]

Het oud prieel.

Ik loop de tuin in. Strakgetrokken paden
Snijden elkaar loodrecht. Er zijn geen bochten,
Dan waar wat struiken het prieel omvlochten
Hebben tot een net van helder-groene bladen.

Daar is een smalle ingang van terzij,
Ik ken de nauwe weg en duik de schemer in.
Dan is 't weer als van ouds. Moeder en ik, wij
Zitten hier, moeder vertelt de sprookjes zonder zin.

Ik luister: ‘wat zal zij vandaag verhalen?’
Een koele wind waait even langs mijn wangen:
- Handen van moeder, streelend op mijn hoofd -

En 'k voel opeens weer 't schrijnende verlangen
Naar haar, die mij altijd trouw heeft geloofd;
Blind zoek ik troost bij de vermolmde palen...