De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 140]

Verzen door Hélène Swarth.

I.
Tempelslaap.

In blanke stilte van de marmercel
Sliep ik, in groot mysterie ingewijd,
Den heilgen tempelslaap, waar de eeuwigheid
Zich openbaart in droom, uit diepste wel
Gerezen tot wie rein is voorbereid? -
En moet ik dáarom lijden nu zoo fel,
Gefolterd weerloos door dit aardsch gekwel,
Gevangen in den ban van boozen tijd?

Ik lig en waak en smeek en roerloos wacht
Of niet mijn slaap, als in dien tempelnacht
Van vroeger leven, weer mij geven wil
Den openbaringsdroom, dien ik vergat,
Dien 'k vroom zou dragen als een godeschat -
Ik wacht en waak - De nacht is blank en stil.

[p. 141]

II.
Vestaalsche maagd.

Vestaalsche jonkvrouw, d'eeredienst gewijd,
Die 't heilig vuur geen uur verlaten moet,
Doch voelt hoe zij die altaarvlammen voedt
Met de eigen jeugd en elke bruid benijdt,
Opstandig, vlucht met hem, die honingzoet
Belovend heil, tot liefde haar verleidt
En weent van weelde en waant zich blij bevrijd
En trotst gevaar, in roes van overmoed -

Plots, liefdezwijmlend, op zijn paard gebeurd,
Met fel geweld wordt ze uit zijn arm gesleurd,
Met hoon gedreven tot haar wreede straf
En ingemetseld, levend, in haar graf.

Vestaalsche jonkvrouw, was uw lot mijn lot
In vorig leven? Wreekt zich nu een god?

[p. 142]

III.
Jonge non.

Was ik de non, die, in haar kille cel,
Haar bloeiend vleesch, dat wild om liefde schreit,
Ter blussching van haar zinnen, wreed kastijdt,
Tot striemen 't blank doorkerven, rood en fel?
Terwijl ze in peluw ruig haar pijn verbijt,
Fluistert haar hart, demonische rebel:
- ‘Is deze vlam geen voorgevoel van hel?’
Zij wringt de handen, vouwt ze, in zelfverwijt,
Doch kan niet bidden - Zal, in Vagevuur,
Wijl maagd zij bleef, de gloed haar branden puur?
Als dan haar ziel den hemel binnenzweeft,
Zal niet haar jeugd, in stralend rein azuur,
Benijden nog wie blij op aarde leeft
En bitter weenen om het wijdingsuur?