De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 43]

Verzen van Daan van der Zee.

Scherende meeuwen.

Beheerscht deint de zee.
Meeuwen scheren en zweven....
Witte onrust scheert met hen mee
naar het strand, waar ze trantlen nog even
als zeiltjes van schepen ter ree.

Sereen is de lucht.
Duinen liggen gelaten,
doodlijk-kil in 't krijschend gerucht
van de meeuwen, de schreeuwende vraten
die ruziën in rustlooze vlucht.

En wijd vlakt het strand.
Golven steigren en rollen,
stuivend stuwend naar niemandsland,
waar ze pootjes van meeuwen omdollen
met 't schittrende schuim van haar rand.

Is eenzaamheid rust?
Leeft niet brandend verlangen
eeuwig? Als scherp-krijschende lust
van de meeuwen, en ruischende zangen
van golven, uitvloeiend ter kust?

De lust alleen leeft.
Onrust vangt al haar dagen....
Leve' is een meeuw gelijk die zweeft
door de lucht om zichzelf te behagen,
waar eeuwig verlangen naar streeft.

[p. 44]

Moderne mensch.

Een moede mensch gaat moeizaam voor mij uit,
zwaar is zijn gang, zwaar door den last van dagen,
en iedre dag geeft zwaarder last te dragen
tot dood hem stuit.

Hij waande zich gedreven uit den tijd
waarin het zwaard over de wereld richtte:
boven barbaren wist hij zich verlichte,
wars van hun strijd.

Nochtans zonk door het zwaard zijn wereld in.
Hij zag den dood door alle landen waren,
herleven d'oude dagen der barbaren,
en zocht den zin.

De zin der dwaasheid bleek de zin van 't zijn,
het zijn bleek strijd als hoogste drift van leven:
Verlichting had alleen zichzelf verheven
in 's menschen brein.

Toen hij den zin gevat had werd hij moe,
moe van het zijn, moe van te schoon' gedachten,
hij greep de poortdeur van zijn blij verwachten
en smeet haar toe.

Nu dwaalt hij moeizaam door zijn dagen heen,
doof voor all' lijden, blind voor alle dulden,
ver van het schoon, dat eens zijn leven vulde,
en diep alléén.

Met allen één was eens 't gelooven vroom,
maar nieuw besef heeft schoon geloof gebroken:
in donk'ren weemoed weet hij zich verdoken,
verteerd door droom....