De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 512]

Dit heeft hij mij verteld door Will Wemerman.

Ik ben niet gewoon. Ik ben niet als andere menschen. Kun je aan me zien, dat ik anders ben? Het moet wel. Er zijn menschen die me op straat aanstaren in het passeeren en dan omkijken; ik heb het gezien als ik ook omkeek. Maar andere menschen zien mij soms niet. En als zij dan achter mij zijn, kijk ik om, want dan voèl ik dat zij iets van me willen. Maar zij willen nooit iets. Gek.

Op mijn slaapkamer is een kast met een spiegel in de deur. Ik heb er een stoel voor gezet. Twee uur heb ik op die stoel gezeten en aan één stuk door in de spiegel gestaard. Maar ik zag niets vreemds aan mezelf. Toen ging ik weg. Mijn hospita keek me na door het raam van haar voorkamer. En mijn hospita is heel gewoon.

En het is zoo vreemd, dat ik wéét waarin ik abnormaal ben. Ik geloof dat ik het al weet zoo lang als ik leef. En misschien nog langer.

Ik verveel me.

De wereld verveelt me zoo, dat ik er zelf bang van word.

Als heel klein kind verveelde me al de gewone gang van zaken elke dag.

Ik had er gruwelijk het land aan om, steeds maar weer, drie maal op 'n dag te eten. Toen moest ik eten als het tijd was. Nu sla ik soms een of twee dagen over. Maar honger verzwakt me. En verveelt.

[p. 513]

Op school werd het nog erger. Elke dag om negen en om twee uur naar school; om twaalf en vier uur naar huis. De dagindeeling werd een jaar vooruit vastgesteld. Op de H.B.S. was nog meer regel. O, ik had niets tegen orde, maar de regel, de sleur vervéélde me.

Als kind durfde ik er niets van vertellen, want alle andere menschen schikten zich in de dingen, en ik wilde niet anders zijn.

Haha! natuurlijk wil ik niet anders zijn. Ik wìl niet. Maar ik bèn het!

De schooltijd was een kwelling. Toen werd ik ouder en zag, dat ik niet gewoon kòn zijn. Ik vond het grappig om van mezelf te zien, hoe ik m'n best deed normaal te zijn. Maar 't ging natuurlijk niet.

Ik heb gezworven van het eene kantoor naar het andere. Mijn getuigschriften zeiden, dat ik berekend was voor mijn taak; maar dat het me aan alle belangstelling ontbrak, stond er niet bij.

Toen ik eenentwintig jaar was, kreeg ik een groote erfenis. Belachelijk. Ik was er blij mee, omdat ik rijk-zijn nog niet kende. Nu ken ik het al haast twintig jaar. Kun je nu begrijpen hoe het mij verveelt? Als ik mijn geld weggeef, word ik weer arm. Dat ken ik. Ik behoef nu in elk geval niet voor brood te werken. Als ik lust heb, maar dat gebeurt niet veel, maak ik 'n schilderij. Maar ze zijn zoo gewoon, alsof m'n melkboer ze gemaakt zou hebben. Een keer heb ik een schilderstuk verkocht. Nu doe ik het niet meer. Bah, het zou me de keel uit gaan hangen. Al m'n stukken staan op m'n kamer waar ik zelden kom. Ik zie ze alleen maar, als ik er 'n nieuw kom brengen. Ze vervelen me.

Nu leef ik zoo'n beetje. Ik wilde dat ik was als andere menschen. Ik bestudeer ze soms om te zien hoe gewoon-zijn is. Maar ze doen net als ik. Alleen: ze vervelen zich niet.

Natuurlijk heb ik ook vrouwen gekend. Ik heb er veel gekend.

Eén enkele vrouw heeft me anderhalve maand lang kunnen boeien. Toen werd ik onrustig omdat ik iets miste: mijn verveling.

Haha! ik herinner me hoe de vrouwen mij verveelden.

[p. 514]

Ik weet van een avond. Er was een jonge vrouw op mijn kamer. Zij was zoo mooi als de wereld. Wij lagen in elkaars armen. De divan stond voor het open raam. De wind streek slank over ons heen. Het was een avond zoo warm en zoo koel als een zoen van haar lippen. De schemer was zoo goed als een zijden doek. Ik dacht dat het zalig was.

Toen opeens realiseerde ik mij, hoe het me eigenlijk verveelde. Haar armen waren om mij heen. ‘O,’ zei ik, ‘wat gaat mijn been slapen!’ Zij liet me los. Ik stond op en bleef in de kamer bezig. - Zelden heb ik zoo'n plezier gehad als toen, omdat ik daar zoo mooi van af gekomen was.

Een andere vrouw was heel intelligent. Wij hadden goede gesprekken samen. Ik vond het prettig, net te doen, alsof ik haar vertrouwde. Op een middag zaten we bij Riche en dronken thee. Zij vertelde me van het verhaal dat ze aan het schrijven was. Plotseling sloeg ik met m'n vuist op tafel en zei: ‘O, mensch, hou op met je gezemel!’

Ze stond op en ik heb haar niet meer terug gezien. Uit blijdschap ging ik 's avonds naar de schouwburg. Na het eerste bedrijf verveelde het stuk me. Ik liep 's nachts naar huis door m'n donkere straat. Voor me liep 'n paartje. Haar arm lag om zijn middel; zijn arm om haar schouders. Ik keek maar toe. Ik vermaakte me. Ik probeerde met mezelf te wedden, wie van hen tweeën het 't eerst zou vervelen. Ik liep m'n huis voorbij. Zij woonde een kwartier verder. Haar arm lag om zijn middel; zijn arm om haar schouders.

Toen begreep ik, dat het hun niet zou vervelen, omdat ze gewoon waren.

Haha!

Weetje, ik kan maar niet zijn als andere menschen. Zooals jij bijvoorbeeld, of zooals de kruidenier van m'n hospita, of zooals de president van de arrondissementsrechtbank.

Gisteren las ik in de krant, dat een dienstbode 25 jaar bij een familie heeft gediend. Vertel me eens, ben ìk nu eigenlijk een afwijking, of zoo'n dienstbode? Ik zou wel eens met zoo iemand kennis willen maken, jij niet?

[p. 515]

Ja, ik ben ook getrouwd geweest.

Ik heb wel van m'n vrouw gehouden. En het was immers nog nieuw voor me.

Wij waren gelukkig de eerste week. Zij kende mij misschien niet. Of misschien juist wel.... Maar ik kende haar niet en daarom was ik gelukkig. Wij waren zoo goed als niet verloofd geweest.

O, het interesseerde mij om te zien hoe ze was. Hoe ze alle dingen, die gedaan moesten worden, deed. Ik ben zoo jaloersch op haar geweest: Zij poetste elke dag twee maal haar tanden. En ik geloof dat zij het prettig vond dat te doen!

Je begrijpt hoe ze me ging vervelen. Hoe ik haar ging hàten van verveling! Ik at niet meer en wat gedaan moest worden deed ik niet, om te kunnen waarnemen hoe zeer ze mij verveelde. Ik zag dat zij altijd 's middags thee dronk met de pink van haar rechterhand met een boog in de lucht. Elke nacht als ze in bed stapte zei ze: ‘welterusten schat,’ en wond de wekker op. Zij had een paar kunsttanden. Als ik 's nachts wakker werd, zag ik de tanden in een glas water op het nachtkastje. Met de hak van een schoen heb ik het glas en de tanden aan gruizels geslagen. Ik weet niet waar ze nu is.

Zoo. Ik ga weg. Ik zit al weer veel te lang bij je. O, doe alstjeblieft die hoornen bril af. Hij verveelt me. Je heele gezicht verveelt me trouwens.